Άνθρωπε που για τους δικούς σου λόγους αποφάσισες να μου φερθείς με εχθρότητα και κακία.
Σου γράφω αυτό το γράμμα τώρα.
Τώρα που δεν με νοιάζει καν αν θα το διαβάσεις.
Το γράφω για να το διαβάσω εγώ περισσότερο.
Ες εαυτόν.
Με δυσκόλεψες, με ταλαιπώρησες. Όταν ήρθες στην ζωή μου, έφερες τα πάνω – κάτω. Επειδή δεν ήμουνα μαθημένη στην κακία και στην εχθρότητα.
Με μεγάλωσαν με αγάπη, με αλήθεια με αληθινά συναισθήματα. Δεν ήταν τέλειοι οι γονείς μου. Ήταν ατελείς. Όπως ατελής είμαι κι εγώ, κι ο καθένας, ακόμη κι εσύ, που νομίζεις πως είσαι άπταιστος.
Έκαναν λάθη μεγαλώνοντας με, μου φέρθηκαν άσχημα κάποιες φορές, ποτέ όμως με εχθρότητα. Με απόλυτη ανθρωπιά. Την ανθρωπιά που ξέρει να γυρνάει πίσω και να αναμετρά τις πράξεις και τα λόγια της. Ανθρωπιά που γνωρίζει να λέει συγγνώμη. Ανθρωπιά που ανάγεται στην σφαίρα της πνευματικότητας.
Δεν με προετοίμασαν καθόλου για αυτό που ήταν να αντιμετωπίσω από εσένα. Δεν μου έμαθαν με το παράδειγμα τους, ούτε καν με τα λόγια τους πως υπάρχουν άνθρωποι κακοί και κακόβουλοι. Πως υπάρχει εχθρότητα. Πως κάποιος μπορεί να κινείται εχθρικά προς εσένα, για λόγους που έχουν να κάνουν με τα δικά του απωθημένα, με τα δικά του κομπλεξιλίκια, με το δικό του εσωτερικό χάος. Πως έχει ανθρώπους που μπορεί να κάνουν εμετό πάνω σου, τους δικούς τους εσωτερικούς δαίμονες, που δεν αντέχουν και να ζητούν και τα ρέστα από πάνω.
Δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Και σε ευχαριστώ που μου τα έμαθες. Που μου άνοιξες ένα καινούριο κόσμο αναγνώρισης και κατανόησης του αμυντικού μηχανισμού της προβολής.
Διδάχτηκα για αυτόν στο πανεπιστήμιο. Δεν τον κατάλαβα πλήρως όμως, μέχρι να τον ζήσω από εσένα.
Από εσένα έμαθα πως όποιος έχει δικά του θέματα και δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να τα λύσει, τα προβάλλει πάνω στον απέναντι, που δεν έχει αυτά τα θέματα. Ακριβώς επειδή δεν τα έχει και δεν αντέχει να υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι από φόβο και δουλικότητα. Κομμένη η ουρά η δική σου, να κοπεί και του απέναντι. Να μην νιώθεις εσύ άσχημα.
Και σε αυτή την διαδικασία, την ανούσια μάχη, τον ανόητο πόλεμο, με στενοχώρησες, ναι. Με πλήγωσες, με τραυμάτισες αλλά δεν κατάφερες να μου κόψεις τα φτερά ή να μου ξεριζώσεις τις ρίζες. Το μόνο που κατάφερες στο τέλος της ημέρας είναι να με κάνεις πιο σοφή και πιο ανθρώπινη.
Ξέρεις ότι κατά βάθος σε λυπάμαι;
Όχι από αυτή την λύπηση που επιζητάς εναγωνίως από τους γύρω σου. Την λύπηση που επιδιώκει ο κλαμένος για να περνά το δικό του και να γλιτώνει από τις συνέπειες των πράξεων του. Όχι, σε αυτή την παγίδα δεν μπορώ και δεν θέλω να πέσω.
Σε λυπάμαι αυθεντικά.
Που δεν μπορείς να αγαπήσεις, ούτε καν τον εαυτό σου.
Που δεν μπορείς να ζήσεις, να χαρείς, που αναλώνεσαι σε ανούσιες μάχες, που κυνηγάς την ουρά σου. Και είναι και κομμένη και πού να την βρεις;
Εγώ ήδη έφυγα από ένα ναρκοπέδιο που δεν ανήκω. Έφυγα από ένα πόλεμο που είναι δικό σου κατασκεύασμα. Έφυγα, είμαι αλλού.
Δυστυχώς για σένα, δεν προσπαθώ πλέον να καταλάβω τις πράξεις σου ή το σκεπτικό σου. Που θα ήταν και ιδιαιτέρως ανησυχητικό εάν μπορούσα!
Πλέον αντιλήφθηκα πως όλο αυτό δεν είχε ποτέ τίποτα να κάνει με εμένα και δεν ήταν δική μου δουλειά να το επωμισθώ.
Σε ευχαριστώ που μου δίδαξες στην πράξη αυτό το μεγάλο μάθημα.
Πως η εχθρότητα του απέναντι έχει να πει πολλά για εκείνον και όχι για εμάς.
Αντίο.
