Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος που να οδηγεί στην ηρεμία του μυαλού, στην ψυχική ευεξία, στην ησυχία, στην χαρά.
Δεν μπορείς εύκολα να αποσείσεις από την πλάτη σου ένα παρελθόν τραυματικό. Να γλιτώσεις από τους φόβους σου, τα κομπλεξιλίκια σου, τις ανασφάλειες, τις μικρότητες, τους δυνάστες σου.
Αυτές τις φωνάρες μέσα στο μυαλό σου που σου υποδεικνύουν εμμέσως αλλά σαφώς πως δεν αξίζεις να χαίρεσαι, δεν αξίζεις να ζεις, δεν αξίζεις να υπάρχεις.
Επειδή τάχα είσαι πολύ λίγος, ψεύτικος, ένας καλά κρυμμένος απατεώνας.
Εκείνη η μάνα που ποτέ δεν σε επαίνεσε. Εκείνος ο δάσκαλος που πάντα έβρισκε κάτι αρνητικό για σένα να πει. Εκείνα τα παιδιά στο σχολείο που σε κορόιδευαν. Εκείνη η γιαγιά που προτιμούσε το άλλο εγγόνι. Εκείνος ο πατέρας που σε αγνοούσε. Εκείνος ο σύντροφος που σε ακύρωνε. Εκείνος ο εργοδότης που σε εκμεταλλευόταν. Εκείνος ο φίλος που σε έκανε παρέα μόνο και μόνο για να παίρνει από σένα και ποτέ να δίνει. Εκείνη η περίοδος που ήσουν αιχμάλωτος, εκείνη η περίοδος που ήσουν θύμα, εκείνη η φάση που πίστευες πως δεν αξίζεις τίποτα περισσότερο από ψίχουλα και πως και αυτά τα λίγα που πλήρωνες με αίμα ήταν και πολλά σου.
Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, καταλαβαίνουμε την αξία μας, έρχονται άνθρωποι στην ζωή μας που μας την υποδεικνύουν, μαθαίνουμε πως είμαστε κι εμείς άνθρωποι και έχουμε δικαιώματα.
Όμως, συχνά-πυκνά έρχεται από μέσα μας μια αρνητικότητα, μια τοξικότητα, οι «δαίμονες» μας που μας βάζουν τρικλοποδιές, που μας καθιστούν αυτοκαταστροφικούς.
Κι αυτούς τους «δαίμονες» θέλουμε να τους αποφύγουμε. Να μην τους σκεφτόμαστε, να μην τους φέρνουμε συνειδητά στην επιφάνεια. Να μην μιλάμε για αυτούς, να μην σκεφτόμαστε για αυτούς, να μην νιώθουμε κάτι απευθείας για αυτούς. Κλείνουμε τα μάτια και θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν. Είναι όμως εκεί. Ζουν μέσα στο υποσυνείδητο μας αχαλίνωτοι, κι όσο εμείς τους αγνοούμε και τους απωθούμε, τόσο περισσότερη δύναμη αποκτούν στον ψυχισμό μας και επηρεάζουν το συναίσθημα μας. Το συναίσθημα μας που είναι αυτό που βγαίνει κατευθείαν από την ψυχή. Αρετουσάριστο. Δεν επιλέγεις τι θα νιώσεις. Απλώς το νιώθεις. Προτού προλάβεις με την σκέψη να το αναχαιτίσεις.
Όσο λιγότερη επαφή και γνώση έχει ο άνθρωπος με το υποσυνείδητο του, τόσο πιο απρόβλεπτος γίνεται. Και για τον εαυτό του και για τους άλλους. Δεν ξέρει πότε θα θυμώσει, πότε θα χαλαστεί, πότε θα νιώθει χάλια, πότε θα ξεσπάσει. Δεν γνωρίζει. Επειδή στο μυαλό του μέσα κάνουν κουμάντο οι «δαίμονες» του ανεξέλεγκτοι. Επειδή φοβάται να τους δαμάσει. Φοβάται να τους αντιμετωπίσει.
Θέλει να αποφύγει τον κόπο του να νιώσει πόνο. Να νιώσει πόνο συνειδητά κι επίτηδες όταν αφήνει να μπει θεραπευτικά το μαχαίρι ως το κόκκαλο για να καθαρίσει την πληγή από το πύον. Προτιμά να βάζει επιδέσμους στην πληγή που μέσα κακοφορμίζει ασταμάτητη, βάζει μακιγιάζ στο δέρμα, να μην φαίνεται η εξωτερική αλλοίωση. Το μέσα όμως μένει. Κι ανεξέλεγκτο θεριεύει.
Και είναι κρίμα ο άνθρωπος με την πληγή. Χαλά η διάθεση του, η ψυχική του υγεία, οι σχέσεις του, τα σχέδια του, τα όνειρα του κι αυτός είναι απλώς κρίμα. Κρίμα. Θύμα.
Θύμα όχι των «δαιμόνων» του. Της απροθυμίας του να τους ξεμπροστιάσει, να τους πιάσεις από τα μαλλιά, να τους την πει, να τους απογυμνώσει από όποια δύναμη έχουν στον ψυχισμό του.
Μα δεν θέλω να μιλάω για αυτά που με πληγώνουν θα πει ο άνθρωπος που είναι κρίμα. Δεν με λυπάσαι να μου τα επαναφέρεις;
Όταν δεν μιλάς για αυτά που σε πληγώνουν, μιλούν από μόνα τους. Και δεν το παίρνεις είδηση. Και κάποια στιγμή θα μείνεις χωρίς καθόλου φωνή. Θα μιλούν αυτά για σένα και θα είσαι ο φορέας της τοξικότητας τους. Και θα είσαι και κρίμα.
Και δεν θα σε λυπάμαι.
Επειδή μπορείς να δαμάσεις τα θηρία. Αλλά τεμπελιάζεις και κλαίγεσαι.
Εγώ μπορώ να χαμογελώ, επειδή γνωρίζω τους δαίμονες μου, πάλεψα και θα παλέψω αμέτρητες φορές μαζί τους, τους αναγνωρίζω, τους δίνω χώρο συνειδητά. Ζω μαζί τους χαλιναγωγώντας τους καθημερινώς. Όσο κουραστικό κι αν είναι.
Επειδή η ζωή με έμαθε πως better the devil you know, than the one you don’t know. (Αγγλικό ρητό: καλύτερος ο δαίμονας που γνωρίζεις, παρά αυτός που δεν γνωρίζεις).
Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος και συγγραφέας.
