Ζούμε σε μια κοινωνία αφύσικη. Παρόλο που κάθε μωρό που γεννιέται φέρει μαζί του ένα πρωτόγονο σώμα, εξοπλισμένο με όλους τους πρωτόγονους μηχανισμούς επιβίωσης, μέσα από την ποπ κουλτούρα, τη λαϊκή παράδοση και την ανατροφή των παιδιών μας στην Κύπρο, τα μετατρέπουμε σε ανθρώπους που θεωρούν φυσικό το αφύσικο.
ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Είτε αυτοί οι άλλοι είναι τα παιδιά σου, είτε η μάνα σου.
Επειδή έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς. Οι γονείς έχουν ήδη μάθει μεγαλώνοντας από τους δικούς τους γονείς και τους δικούς τους παππούδες πως το φυσιολογικό είναι ο γονιός να τα θυσιάζει όλα για το παιδί του. Πως από την στιγμή που γίνεται γονιός οφείλει, πρέπει να βάζει πάντα το παιδί του προτεραιότητα και ιδιαιτέρως να θυσιάζεται για αυτό. Ακόμη και εάν το παιδί του ενηλικιωθεί, πάλι ο γονιός οφείλει να βάζει το παιδί του πάνω από τον ίδιο. Εκτός από μία περίπτωση: όταν το παιδί του αποκτήσει δικά του παιδιά, τότε ο γονιός οφείλει να βάζει τα εγγόνια του πάνω από τα παιδιά του. Γιατί όπως το λέει και η λαϊκή παροιμία: «του παιδιού μου το παιδί εν δυο φορές παιδί μου».
Για να το καταλάβουμε γλαφυρότερα.
Λέει η Κυπραία Μάνα: Εγώ θα θυσιάσω την ζωή μου για το παιδί μου και θα συνεχίζω να την θυσιάζω μέχρι το παιδί μου να αποκτήσει δικά του παιδιά. Τότε θα θυσιάζω την ζωή μου για τα εγγόνια μου και θα προτρέπω, θα συμβουλεύω το παιδί μου να θυσιάζει κι αυτό τη δική του ζωή για τα παιδιά του, δηλαδή τα εγγόνια μου, και αν παρατηρήσω πως δεν το κάνει, θα του προκαλώ ενοχές και τύψεις μέχρι να το κάνει.
Από την στιγμή δηλαδή που κάποιος γίνεται γονιός, με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα, παύει να έχει ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες και οφείλει να θυσιάζει οποιαδήποτε επιλογή ή επιθυμία του «για το καλό των παιδιών του».
Φυλακίζει η κοινωνία τους ενήλικες σε μια αφύσικη υποταγή στους ανήλικους, οι οποίοι όταν κι αυτοί ενηλικιωθούν οφείλουν να υποταχθούν με τη δική τους σειρά στους ανήλικους που θα γεννήσουν.
Αυτό είναι παντελώς αφύσικο! Πάει κόντρα σε κάθε φυσικό νόμο!
Η φύση προνοεί ώστε τα μικρά παιδιά να είναι προσκολλημένα στους ενήλικες που τα μεγαλώνουν ώστε να τους προστατεύουν. Και η υποταγή αυτή ή ο σεβασμός προς τους γονείς και τους παππούδες δεν κερδίζεται, αλλά επιβάλλεται λόγω διανοητικής και σωματικής υπεροχής των ενηλίκων προς τους ανήλικους.
Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν, δηλαδή ενηλικιωθούν, μπορούν πλέον μόνα τους να φροντίζουν και να προστατεύουν τον εαυτό τους, οπότε πλέον δεν είναι απαραίτητο οι γονείς τους να θυσιάζουν οτιδήποτε για τα παιδιά τους, επειδή τα παιδιά τους είναι πλέον ενήλικες και δεν τους χρειάζονται.
Ας σημειωθεί πως στις πρωτόγονες κοινωνίες η ψυχοσωματική ενηλικίωση προέκυπτε στα 12 χρόνια και όχι στα 18 όπως σήμερα.
Η συνθήκη αυτή που συντηρεί η κυπριακή κοινωνία, στο 2017 πως οι γονείς οφείλουν να θυσιάζουν την ελευθερία, την ευχαρίστηση τους, τα ανθρώπινα τους δικαιώματα «για το καλό των παιδιών τους», που τους το καθορίζουν αυτό το καλό οι δικοί τους γονείς, οι οποίοι χωρίς να ρωτήσουν τα παιδιά τους «θυσιάστηκαν» για αυτά, αποτελεί μια αρρωστημένη αλυσίδα.
Λέει η Μάνα στο παιδί:
Επειδή εγώ όταν ήσουν εσύ μικρός, δεν είχα το θάρρος να ακολουθήσω αυτά που ήθελα, πχ να σπουδάσω αυτό που ήθελα, να δουλέψω το επάγγελμα που ήθελα, να χωρίσω από τον πατέρα σου που δεν ήθελα, κι εσύ τώρα είσαι υποχρεωμένος να ξεχάσεις κάθε επιθυμία και ανθρώπινο σου δικαίωμα, επειδή έχεις παιδιά. Και τα εγγόνια μου τα έχω πιο ψηλά από εσένα που είσαι παιδί μου. Και υποθέτω, και γνωρίζω ως μάγος της φυλής, πως εάν εσύ ακολουθήσεις τις επιθυμίες σου, η σχέση σου με τα παιδιά σου θα καταστραφεί. Κατ ακρίβεια, θα δουλέψω σκληρά κι εγώ για αυτό. Και μετά θα τραβάς τα μαλλιά σου. Γιατί τα παιδιά σου δεν θα σε θέλουν. Και με ποιον θα ασχολείσαι εσύ μετά;
Απάντηση ενήλικα παιδιού στην «ηρωίδα μάνα»:
Ξέχασες κάτι πολύ σημαντικό, μάνα!
Θα ακολουθήσω τις επιθυμίες μου και θα εξασκήσω τα ανθρώπινα μου δικαιώματα, ούτως ώστε να έχω δική μου ζωή που να με γεμίζει και να μην έχω ανάγκη ,όπως εσύ, να ζω διαμέσου της ζωής των παιδιών μου. Και εάν τα παιδιά μου δεν είναι προσκολλημένα πάνω μου μεγαλώνοντας, σημαίνει πως μεγάλωσαν και έγιναν φυσιολογικοί ενήλικες.
Αυτό που εσύ φοβάσαι, για μένα είναι στόχος.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ.
Και κάτι τελευταίο:
Ο σεβασμός επιβάλλεται στους ανήλικους και κερδίζεται από τους ενήλικες.
Μπορείς τώρα, ως μάνα μου, εσύ που είσαι άνω των 50 να μου εμπνεύσεις σεβασμό, εμένα που είμαι άνω των 30; Ή έχεις την ανάγκη να μου τον επιβάλεις και να τον εκμαιεύσεις με κλάματα, πρόκληση ενοχών και το ανεπανάληπτο: «εγώ που θυσιάστηκα για εσάς .»;;;
Μήπως για αυτό τον λόγο επέμενες να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, ούτως ώστε να έχει νόημα η δική σου ζωή;
Μήπως;
Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος
