Όταν μου τηλεφώνησε ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας, λίγες μέρες πριν από τα Φώτα για να μου ευχηθεί καλή χρονιά και να προγραμματίσουμε το άρθρο μου για την επόμενη έκδοση, του έδωσα ένα θέμα που με απασχολούσε εκείνες τις μέρες, ούτε θυμάμαι καν τώρα ποιο ήταν, νομίζω πως ήταν για τον τζόγο, δεν έχει σημασία πια. Και όπως πάντα άργησα να καθίσω να το ετοιμάσω, το άφησα για την τελευταία στιγμή. Μα η τελευταία στιγμή μπορεί να είναι και η τυχερή ή η άτυχη και σ αυτήν την περίπτωση υπερίσχυσε το τελευταίο. Η τελευταία στιγμή ήταν και η άτυχη και την επομένη των Φώτων χάσαμε την ξαδελφούλα μου Ραφαέλλα Πετρίδου από τροχαίο ατύχημα.
Την ώρα που ο θείος μου περνούσε τα Φώτα τροχαίας με πράσινο, ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πέρασε με κόκκινο κτύπησε ακριβώς στην πόρτα του συνοδηγού, εκεί που καθόταν η Ραφαέλλα. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ή λίγα λεπτά μετά όπως μας είπαν οι γιατροί, ο εγκέφαλος του παιδιού νεκρώθηκε. Τις επόμενες 3 μέρες τις περάσαμε έξω από την εντατική της νευροχειρουργικής κλινικής του γενικού νοσοκομείου, τάζοντας σε αγίους, προσευχόμενοι, κλαίγοντας. Τη Δευτέρα 9 Ιανουαρίου η Ραφαέλλα άφησε την τελευταία της πνοή και πέρασε στον κόσμο των αγγέλων.
Δεν μπορώ παρά να αφιερώσω τη στήλη αυτή στη μνήμη της Ραφαέλλας εξ αιτίας του απρόοπτου, βίαιου και τραγικού θανάτου της.
Όλοι μας αναρωτιόμαστε για τους ανθρώπους που σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί συμβαίνει σαυτούς, ποιος ο λόγος για έναν τέτοιο βίαιο θάνατο, ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Και ιδιαίτερα όταν αυτός που σκοτώνεται δεν ευθύνεται καθόλου για το δυστύχημα. Δεν είναι οδηγός και τηρεί τους κανόνες ασφαλείας. Γιατί, στην περίπτωση που σκοτώνεται κάποιος που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μια κατοικημένη περιοχή, που δεν τηρεί τους κανονισμούς ασφαλείας, που δε φορεί τη ζώνη του, που περνά τα φανάρια με κόκκινο, τότε διακρίνουμε ίσως μια αυτοκαταστροφική τάση σε αυτό το άτομο. Ο Freud θεωρούσε τους θανάτους τέτοιων οδηγών ως καθαρές αυτοκτονίες. Τί γίνεται όμως με τους θανάτους αθώων θυμάτων της ασφάλτου όπως η Ραφαέλλα; Γιατί βρίσκονται εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή; Ποια η κοσμική λογική πίσω από τις τραγικές συμπτώσεις; Να περνούν εκείνη την ώρα από εκείνο το δρόμο, να είναι το παιδί στο αυτοκίνητο, να γίνει η σύγκρουση στο σημείο που καθόταν κ.ο.κ.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να κατανοήσει το θάνατο. Και ιδιαίτερα τον ξαφνικό και βίαιο. Υπάρχουν ανθρωπολόγοι που υποστηρίζουν πως οι θρησκείες αναπτύχθηκαν πάνω σαυτή τη βάση, την κατανόηση του θανάτου και σε μια προσπάθεια χειραγώγησής του. Το πιο φοβιστικό στοιχείο στη φύση είναι αυτό του θανάτου. Ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο επειδή έτσι αποχωρίζεται τον οικείο κόσμο, τους συγγενείς και φίλους του, τη ζωή του. Φοβόμαστε το θάνατο επειδή δε γνωρίζουμε στα σίγουρα τι συμβαίνει μετά από αυτόν. Οι αθεϊστές πιστεύουν πως δεν υπάρχει τίποτα μετά το θάνατο, οι θρήσκοι άνθρωποι πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής και η κάθε θρησκεία έχει τη δική της θεωρία για τη μετά θάνατον ζωή.
Η κατανόηση του θανάτου βοηθά πολύ στη διαδικασία πένθους που περνούν οι συγγενείς του ανθρώπου που φεύγει. Θυμάμαι, το Δεκαπενταύγουστο, μετά την αεροπορική τραγωδία κλήθηκα να μιλήσω σε μια μαραθώνια τηλεοπτική εκπομπή για το πένθος των συγγενών. Για το πώς νιώθουν οι άνθρωποι που χάνουν ξαφνικά και βίαια τους οικείους τους και πώς μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι να τους βοηθήσουμε να το ξεπεράσουν. Μετά από εκείνη την εισήγηση, δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ζητούσαν την επαγγελματική μου βοήθεια, έστω και τηλεφωνικά για το πένθος τους. Πού να ήξερα πως λίγους μήνες μετά θα βρισκόταν και η δική μου οικογένεια σε αυτό το σημείο, πως θα χρειαζόμασταν κι εμείς τη βοήθεια εαυτών και αλλήλων για να αντέξουμε τον πόνο μας. . .
Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω σήμερα. Οι λέξεις δεν ξεπηδούν αυθόρμητα, ο δείχτης δεν τρέχει πάνω στην οθόνη όπως άλλες φορές. Γράφω μηχανικά προσπαθώντας να δώσω λογική και θεωρίες στο απερίγραπτο. Προσπαθώ να κατανοήσω το θάνατο για να αντέξω τον πόνο που προκαλεί. Πονάει πολύ πονάει να θάψεις δικό σου άνθρωπο. Να θάψεις παιδί 13 χρονών στην αρχή της ζωής του, γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες. Να ντύσεις με νεκρικά ρούχα το σώμα του μωρού που μέχρι χθες έντυνες για να παίξει, να διασκεδάσει, να χαρεί
Η Ραφαέλλα ήταν σαυτή τη ζωή ένα ξεχωριστό παιδί. Χαμογελαστή και αθώα. Με μια αθωότητα που ξεπερνούσε το αναμενόμενο για την ηλικία της. Ήταν ένα φιλότιμο παιδί που προσπαθούσε πολύ για να πετύχει τους στόχους του. Καλή μαθήτρια και άριστη αθλήτρια. Οι γονείς της, τα αδέλφια της, οι συγγενείς και οι φίλοι της νιώθουμε μεγάλο πόνο και αδικία για το χαμό της. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε το θάνατό της. Τα ερωτηματικά μας είναι πολλά. Η αλήθεια είναι πως νιώθουμε θυμό και αδικία. Γιατί να συμβεί αυτό σε έναν άγγελο; Γιατί ο άνθρωπος που αγαπούμε να φύγει τόσο απροσδόκητα; Όποιος γνώρισε τη Ραφαέλλα σ αυτή τη ζωή θα συμφωνήσει μαζί μου πως με τα ανθρώπινα κριτήρια δεν της άξιζε βίαιος θάνατος. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως έφυγε από κοντά μας. Πως δε θα τη ξαναδούμε πια. Πως δε θα γελάσουμε, να διασκεδάσουμε, να περάσουμε ωραία μαζί της.
Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; «Αιωνία της η μνήμη».
Ραφαέλλα, θα σε αγαπούμε και θα σε θυμόμαστε πάντα!
Και αν μπορούμε να κάνουμε κάτι στη μνήμη σου είναι να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο υπεύθυνοι όταν οδηγούμε. Να αντιμετωπίσουμε το τιμόνι με την σοβαρότητα και την αίσθηση ευθύνης που αρμόζει. Το αυτοκίνητο είναι μέσο μεταφοράς. Δεν είναι οι δημόσιοι δρόμοι για διασκέδαση και διαγωνισμούς ταχύτητας. Υπάρχουν ειδικές πίστες για αυτό. Ο καθένας δικαιούται να διακινδυνεύει τον εαυτό του. Δεν δικαιούται όμως να διακινδυνεύει άλλους, αθώους και να τους στερεί την ευκαιρία για να ζήσουν. Να μεγαλώσουν, να χαρούν, να δημιουργήσουν
Αντίο Ραφαέλλα!
Λυπάμαι ιδιαίτερα που σε συνέβηκε αυτό. Σπαράζει η καρδιά μου όταν το σκέφτομαι. Θυμάμαι σαν να ήταν τώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που ήμασταν μαζί, το χαμόγελό σου, την αθωότητά σου, το κέφι σου Αυτός ο χρόνος ήταν τελικά και ο τελευταίος σου. Και δεν κέρδισες καν το φλουρί στην Βασιλόπιττα
Θέκλα
Η Ραφαέλλα μας σκοτώθηκε από αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβηκε στις 6 Ιανουαρίου 2006.
