– Κατεβάστε το PDF

Ζούμε σε μια κοινωνία αφύσικη. Παρόλο που κάθε μωρό που γεννιέται φέρει μαζί του ένα πρωτόγονο σώμα, εξοπλισμένο με όλους τους πρωτόγονους μηχανισμούς επιβίωσης, μέσα από την ποπ κουλτούρα, τη λαϊκή παράδοση και την ανατροφή των παιδιών μας στην Κύπρο,  τα μετατρέπουμε σε ανθρώπους που θεωρούν φυσικό το αφύσικο.

ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Είτε αυτοί οι άλλοι είναι τα παιδιά σου, είτε η μάνα σου.

Επειδή έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς. Οι γονείς έχουν ήδη μάθει μεγαλώνοντας από τους δικούς τους γονείς και τους δικούς τους παππούδες πως το φυσιολογικό είναι ο γονιός να τα θυσιάζει όλα για το παιδί του. Πως από την στιγμή που γίνεται γονιός οφείλει, πρέπει να βάζει πάντα το παιδί του προτεραιότητα και ιδιαιτέρως να θυσιάζεται για αυτό. Ακόμη και εάν το παιδί του ενηλικιωθεί, πάλι ο γονιός οφείλει να βάζει το παιδί του πάνω από τον ίδιο. Εκτός από μία περίπτωση: όταν το παιδί του αποκτήσει δικά του παιδιά, τότε ο γονιός οφείλει να βάζει τα εγγόνια του πάνω από τα παιδιά του. Γιατί όπως το λέει και η λαϊκή παροιμία: «του παιδιού  μου το παιδί εν δυο φορές παιδί μου».

Για να το καταλάβουμε γλαφυρότερα.

Λέει η Κυπραία Μάνα: Εγώ θα θυσιάσω την ζωή μου για το παιδί μου και θα συνεχίζω να την θυσιάζω μέχρι το παιδί μου να αποκτήσει δικά του παιδιά. Τότε θα θυσιάζω την ζωή μου για τα εγγόνια μου και θα προτρέπω, θα συμβουλεύω το παιδί μου να θυσιάζει κι αυτό τη δική του ζωή για τα παιδιά του, δηλαδή τα εγγόνια μου, και αν παρατηρήσω πως δεν το κάνει, θα του προκαλώ ενοχές και τύψεις μέχρι να το κάνει.

Από την στιγμή δηλαδή που κάποιος γίνεται γονιός, με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα, παύει να έχει ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες και οφείλει να θυσιάζει οποιαδήποτε επιλογή ή επιθυμία του «για το καλό των παιδιών του».

Φυλακίζει η κοινωνία τους ενήλικες σε μια αφύσικη υποταγή στους ανήλικους, οι οποίοι όταν κι αυτοί ενηλικιωθούν οφείλουν να υποταχθούν με τη δική τους σειρά στους ανήλικους που θα γεννήσουν.

Αυτό είναι παντελώς αφύσικο! Πάει κόντρα σε κάθε φυσικό νόμο!

Η φύση προνοεί ώστε τα μικρά παιδιά να είναι προσκολλημένα στους ενήλικες που τα μεγαλώνουν ώστε να τους προστατεύουν. Και η υποταγή αυτή ή ο σεβασμός προς τους γονείς και τους παππούδες δεν κερδίζεται, αλλά επιβάλλεται λόγω διανοητικής και σωματικής υπεροχής των ενηλίκων προς τους ανήλικους.

Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν, δηλαδή ενηλικιωθούν, μπορούν πλέον μόνα τους να φροντίζουν και να προστατεύουν τον εαυτό τους, οπότε πλέον δεν είναι απαραίτητο οι γονείς τους να θυσιάζουν οτιδήποτε για τα παιδιά τους, επειδή τα παιδιά τους είναι πλέον ενήλικες και δεν τους χρειάζονται.

Ας σημειωθεί πως στις πρωτόγονες κοινωνίες η ψυχοσωματική ενηλικίωση προέκυπτε στα 12 χρόνια και όχι στα 18  όπως σήμερα.

Η συνθήκη αυτή που συντηρεί η κυπριακή κοινωνία, στο 2017 πως οι γονείς οφείλουν να θυσιάζουν την ελευθερία, την ευχαρίστηση τους, τα ανθρώπινα τους δικαιώματα «για το καλό των παιδιών τους», που τους το καθορίζουν αυτό το καλό οι δικοί τους γονείς, οι οποίοι χωρίς να ρωτήσουν τα παιδιά τους «θυσιάστηκαν» για αυτά, αποτελεί μια αρρωστημένη αλυσίδα.

Λέει η Μάνα στο παιδί:

Επειδή εγώ όταν ήσουν εσύ μικρός, δεν είχα το θάρρος να ακολουθήσω αυτά που ήθελα, πχ να σπουδάσω αυτό που ήθελα, να δουλέψω το επάγγελμα που ήθελα, να χωρίσω από τον πατέρα σου που δεν ήθελα, κι εσύ τώρα είσαι υποχρεωμένος να ξεχάσεις κάθε επιθυμία και ανθρώπινο σου δικαίωμα, επειδή έχεις παιδιά. Και τα εγγόνια μου τα έχω πιο ψηλά από εσένα που είσαι παιδί μου. Και υποθέτω, και γνωρίζω ως μάγος της φυλής, πως εάν εσύ ακολουθήσεις τις επιθυμίες σου, η σχέση σου με τα παιδιά σου θα καταστραφεί. Κατ’ ακρίβεια, θα δουλέψω σκληρά κι εγώ για αυτό. Και μετά θα τραβάς τα μαλλιά σου. Γιατί τα παιδιά σου δεν θα σε θέλουν. Και με ποιον θα ασχολείσαι εσύ μετά;

Απάντηση ενήλικα παιδιού στην «ηρωίδα μάνα»:

Ξέχασες κάτι πολύ σημαντικό, μάνα!

Θα ακολουθήσω τις επιθυμίες μου και θα εξασκήσω τα ανθρώπινα μου δικαιώματα, ούτως ώστε να έχω δική μου ζωή που να με γεμίζει και να μην έχω ανάγκη ,όπως εσύ, να ζω διαμέσου της ζωής των παιδιών μου. Και εάν τα παιδιά μου δεν είναι προσκολλημένα πάνω μου μεγαλώνοντας, σημαίνει πως μεγάλωσαν  και έγιναν φυσιολογικοί ενήλικες.

Αυτό που εσύ φοβάσαι, για μένα είναι στόχος.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ.

Και κάτι τελευταίο:

Ο σεβασμός επιβάλλεται στους ανήλικους και κερδίζεται από τους ενήλικες.

Μπορείς τώρα, ως μάνα μου, εσύ που είσαι άνω των 50 να μου εμπνεύσεις σεβασμό, εμένα που είμαι άνω των 30; Ή έχεις την ανάγκη να μου τον επιβάλεις και να τον εκμαιεύσεις με κλάματα, πρόκληση ενοχών και το ανεπανάληπτο: «εγώ που θυσιάστηκα για εσάς….»;;;

Μήπως για αυτό τον λόγο επέμενες να παντρευτώ και να κάνω παιδιά, ούτως ώστε να έχει νόημα η δική σου ζωή;

Μήπως;

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος

Όταν ένας άνθρωπος καταφέρει να διαφύγει από μια κακοποιητική σχέση, οι πρώτοι 3-6 μήνες είναι κρίσιμοι για το αν θα ξεφύγει τελικά ή όχι.

Το θύμα σε μια κακοποιητική σχέση εξάρτησης είναι συνήθως άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση, συναισθηματικές ανασφάλειες και ανάγκη να υποτάσσεται. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε και μαζοχιστή. Μαζοχισμός είναι η κατάσταση στην οποία κάποιος βρίσκει ευχαρίστηση μέσα από τον πόνο. Πώς αλλιώς μπορούν να περιγραφούν κάποιες σχέσεις γονιών που καταπιέζουν και κακοποιούν τα παιδιά τους, προκαλώντας τους ενοχές για οποιαδήποτε πράξη πάει κόντρα στο θέλημα του γονιού, και επιβάλλοντας την υποχρέωση το παιδί να φροντίζει ώστε ο γονιός να είναι καλά; Πώς αλλιώς μπορούν  να περιγραφούν κάποιοι γάμοι, στους οποίους μόνο ο ένας προσπαθεί και προσφέρει, ενώ ο άλλος συνεχώς παραπονιέται πως είναι κουρασμένος και απέχει και από την σεξουαλική ζωή;

Δεν είναι ανάγκη να μας χτυπάει κάποιος σωματικά, να μας γεμίζει μελανιές στο σώμα για να είμαστε θύματα κακοποίησης σε μια σχέση. Οι μελανιές στην ψυχή είναι αόρατες, αλλά πονάνε εξίσου.

Όταν αποφασίσει το θύμα λοιπόν, να κόψει τον ομφάλιο λώρο από τον θύτη του, μόλις «βγει από το κλουβί», θα είναι αδύναμο, φοβισμένο και αποπροσανατολισμένο. Δεν θα γνωρίζει πώς να συμπεριφερθεί και πώς να διαχειριστεί τα συναισθήματα του. Για χρόνια έμαθε να υποτάσσεται στην θέληση του ισχυρού θύτη, να νοιάζεται μόνο για τις ανάγκες των άλλων και ποτέ για τις δικές του. Δεν ξέρει πώς να ζήσει, επειδή δεν έχει ζήσει ποτέ ελεύθερα, πάντοτε με οδηγίες και με τον φόβο ότι εάν κάνει κάποιο λάθος θα «υποστεί τις συνέπειες» θα ακούσει φωνές, ή θα βιώστει μούτρα και παθητική επιθετικότητα.

Τον πρώτο καιρό, το θύμα θα νιώθει τρομερές ενοχές που άφησε τον θύτη, οι οποίες θα εναλλάσσονται από έντονο θυμό προς το πρόσωπο του. Στις περιπτώσεις που όταν φύγει το θύμα, βρίσκονται και «καλοθελητές», να μεταφέρουν τα μηνύματα του θύτη πως άλλαξε, πως δεν θα ξανακάνει τα ίδια, να δώσει ακόμη μια ευκαιρία, να σκεφτεί το ένα, το άλλο κτλπ, το θύμα μπερδεύεται ακόμη περισσότερο. Όταν πρόκειται για κακοποιητικό γάμο από τον οποίο έχει φύγει και υπάρχουν παιδιά στη μέση, τότε τα παιδιά και «το καλό τους», μπαίνουν σαν πρώτα όπλα στη μάχη επαναφοράς του θύματος στον χώρο του εγκλήματος.

Οι πρώτοι 3 μήνες μετά την διαφυγή του θύματος από την κακοποιητική σχέση είναι οι πιο κρίσιμοι. Σε εκείνο το διάστημα χρειάζεται στήριξη από ψυχολόγο και από ανθρώπους που έχουν ψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, και καταλαβαίνουν πως ο φόβος, η λύπηση ή η απελπισία δεν είναι λόγοι για να επιστρέψει κάποιος σε μια κατάσταση, κακή και επικίνδυνη για τον ίδιο και την ψυχική του υγεία. Και δεν θα υποκύψουν σε εκλογικεύσεις του θύματος, πως για το καλό του τάδε ή του δείνα οφείλει να επιστρέψει. Το θύμα συχνά θα σκεφτεί πως η δική του ζωή δεν έχει αξία, και οφείλει να επιστρέψει για το καλό των άλλων, αυτών που χρησιμοποιούνται ως μοχλοί πίεσης. Για τα παιδιά του, για τον γονιό του που είναι άρρωστος, για οτιδήποτε δακρύβρεχτο και «ανθρωπιστικό» βάλει ο νους του θύτη.

Στο θύμα παρατηρείται και το φαινόμενο του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» όπου  νομίζει πως αγαπά τον θύτη και πως ο θύτης νοιάζεται για το καλό του, ενώ στην ουσία είναι αυτός που το κακοποιεί. Νομίζει. Επειδή έτσι του έχει διδάξει ο θύτης.

Οι θύτες κάνουν grooming στα θύματα τους. Τους προετοιμάζουν με την κατάλληλη «πλύση εγκεφάλου», ώστε να πιστέψουν πως ο θύτης είναι πολύ καλός άνθρωπος, πως ότι λέει είναι σωστό και αληθινό, και πως τα κίνητρα του είναι πάντοτε αγαθά. Ο θύτης δεν κάνει ποτέ λάθος και κάνει μεγάλη χάρη στο θύμα που είναι μαζί του. Στη διαδικασία αυτής της πλύσης εγκεφάλου του θύματος, βοηθάει ιδιαίτερα και το γεγονός πως ο θύτης υποβάλλει στο θύμα πως οποιοσδήποτε έχει αντίθετη γνώμη από το θύτη, είναι επειδή ζηλεύει το θύτη. Ναι, είναι τόσο σπουδαίοι και αξιοζήλευτοι οι θύτες, αυτό πιστεύουν οι ίδιοι και αυτό υποβάλλουν/επιβάλλουν και στο θύμα τους. Ο θύτης δεν κάθεται ποτέ να συζητήσει ένα θέμα ανοιχτά με το θύμα, και ούτε εξηγεί το σκεπτικό του επαρκώς. Δίνει εντολές και οδηγίες και αναλώνεται σε ψυχολογικό πόλεμο μέσω παθητικής επιθετικότητας, και κυρίως κρατώντας μούτρα, για οποιαδήποτε πράξη ή λόγο με την οποία δεν συμφωνεί. Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία εκ μέρους του θύματος, αντιμετωπίζεται ως ύβρις και αμφισβήτηση της «θεϊκότητας» του θύτη. «Ο θύτης δεν πρέπει ποτέ να έρχεται δεύτερος». Το θύμα δεν δικαιούται ούτε καν να διανοείται πως θα έχει ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό του ή πως θα συμμετέχει σε χόμπι και δραστηριότητες που δεν θα παρακολουθείται στενά από τον θύτη. Σε αντίθετη περίπτωση ο θύτης παραπονιέται πως έρχεται δεύτερος και κατεβάζει τα μούτρα του για να επιτύχει το «επαναμάντρισμα» του θύματος.

Το άτομο λοιπόν που διαφεύγει από μια τέτοια κατάσταση ψυχικής τρομοκρατίας, τον πρώτο καιρό είναι αποπροσανατολισμένο και υποφέρει από στερητικό σύνδρομο. Νιώθει φόβο και ενοχές και εύκολα πέφτει σε κατάθλιψη. Είναι επικίνδυνο να αναπτύξει εθισμούς όπως στο ποτό για παράδειγμα, παρόλο που πολλά θύματα χρησιμοποιούν ήδη το αλκοόλ ως βοηθητικό για να αντέξουν την κακοποίηση προτού διαφύγουν.

Για αυτό το λόγο, οι υπηρεσίες ενός ψυχολόγου μπορεί να αποβούν πολύτιμες για το θύμα τους πρώτους 6 μήνες τουλάχιστον. Χρειάζεται θεραπεία επαναφοράς σε μια φυσιολογική ψυχολογική λειτουργία. Να μάθει ξανά ή για πρώτη φορά να ζει με ελευθερία και αυτονομία. Να σταματήσει να νιώθει ενοχές για πράγματα για τα οποία δεν φταίει. Να αγαπήσει τον εαυτό του και να μην επιτρέπει σε κανέναν να τον κακοποιεί. Να μάθει να ζει και να χαίρεται. Να ξεφορτωθεί τις ενοχές που δεν του ανήκουν και να αναπνεύσει ελεύθερα.

Πολύ συχνά οι ψυχολόγοι καλούμαστε να βοηθήσουμε στην αποθεραπεία του θύματος από μια κακοποιητική σχέση.

Για αυτό τον λόγο είμαι τόσο έντονη εναντίον της ψυχολογικής κακοποίησης. Επειδή έχω δει κι έχω δουλέψει με πολλά ματωμένα θύματα.

Εάν είστε θύμα και καταφέρατε να διαφύγετε, μην υποκύπτετε στις πιέσεις για επαναμάντρισμα. Ζητείστε επαγγελματική βοήθεια, έχουμε πολλούς καλούς ψυχολόγους και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, ας χρησιμοποιήσουμε τις υπηρεσίες τους. Όταν βρισκόμουνα σε αντίστοιχη κατάσταση η ψυχοθεραπεία με είχε σώσει. Να παίρνεις βοήθεια δεν είναι ντροπή.

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, συγγραφέας

Ένα συχνό ερώτημα που έχουν οι άνθρωποι που σκέφτονται το διαζύγιο είναι κατά πόσον ο γάμος τους έχει δυνατότητα θεραπείας ή σωτηρίας.

Συχνά ακούω την ερώτηση:

Μπορούμε να τα βρούμε;

Μπορούμε να αποφύγουμε τον χωρισμό;

Εκτός από το διαζύγιο υπάρχει μήπως άλλη λύση;

Σε αυτή την ερώτηση, κανείς συνειδητοποιημένος ψυχολόγος δεν μπορεί να απαντήσει με ένα ΝΑΙ ή ένα ΌΧΙ. Ούτε φυσικά να πάρει ο ίδιος την ευθύνη για την λήψη μιας τόσο σοβαρής απόφασης όπως το διαζύγιο.

Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Το κάθε ζευγάρι έχει διαφορετικούς λόγους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Υπάρχει όμως μια κατηγορία γάμων που δεν έχουν καμία πιθανότητα για σωτηρία.

Κι αυτοί είναι οι νεκροί γάμοι.

Τι σημαίνει νεκρός γάμος;

Για να ορίσουμε την έννοια του νεκρού γάμου, χρειάζεται να το κάνουμε σε συνάρτηση με τον ορισμό της έννοιας του ζωντανού γάμου.

Σε ένα ζωντανό γάμο οι δύο σύζυγοι:

• • Έχουν φυσιολογική, ενήλικη, ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή, με συχνότητα το λιγότερο δύο φορές τον μήνα. Σε αυτό συμφωνεί και το Οικογενειακό Δίκαιο στη χώρα μας, όπου ορίζεται η ημερομηνία διάστασης ενός ζευγαριού η ημερομηνίααπό την οποία σταμάτησαν να κάνουν  σεξ, και όχι αυτήν από την οποία έφυγε ο  ένας από το σπίτι.
  • Ο λόγος που και οι δυο θέλουν συνειδητά να είναι μαζί, είναι επειδή αγαπιούνται και απολαμβάνουν την συντροφιά ο ένας του άλλου, και όχι επειδή φοβούνται τις τυχόν συνέπειες που θα είχε ένας χωρισμός. Αν μένετε με τον σύντροφο σας συνειδητά «για τα παιδιά», τότε ο γάμος σας σίγουρα δεν είναι ζωντανός. Χωρίς να σχολιάσω πόσο βλαβερό ψυχικά είναι για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ένα νεκρό γάμο.
  • Δεν έχουν μετανιώσει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος για την επιλογή συντρόφου και για τον γάμο τους. Εάν έχετε μετανιώσει που παντρευτήκατε και που παντρευτήκατε το συγκεκριμένο πρόσωπο, τότε σίγουρα ο γάμος σας δεν είναι ζωντανός.
  • Οι δύο σύντροφοι επιδιώκουν συνειδητά, και τους αρέσει να περνούν ποιοτικό χρόνο μόνοι τους, χωρίς παιδιά, φίλους, συγγενείς. Εάν ζείτε σε ένα γάμο όπου αποφεύγετε να περάσετε χρόνο μαζί με τον σύντροφο σας, και πάντα ψάχνετε παρέα και περισπασμούς για να αντέξετε μια έξοδο, ή τις διακοπές που θα είναι κι αυτός/η, σίγουρα δεν έχετε ζωντανό γάμο.

. Σε ένα ζωντανό γάμο οι άνθρωποι θέλουν να παραμείνουν μαζί έστω κι αν δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Πιο σημαντική είναι η σχέση τους και όχι ο ρόλος του γονιού και η εκπλήρωση της κοινωνικής επιταγής για αναπαραγωγή του είδους. Εάν δεν βλέπουμε το λόγο να παραμείνουμε μαζί με κάποιον, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά, τότε σίγουρα ο γάμος μας δεν είναι ζωντανός.

• Σε ένα ζωντανό γάμο δεν μπορεί ο ένας σύντροφος να κρατήσει μυστικά από τον άλλον. Το πρώτο πρόσωπο στο οποίο θα εκμυστηρευτεί οτιδήποτε του συμβαίνει, είναι ο σύντροφος του. Όταν βρισκόμαστε σε ένα γάμο όπου έχουμε κωδικούς στο κινητό μας, που δεν τους γνωρίζει ο σύντροφος μας, που έχουμε λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα με ψευδώνυμα, που δεν έχει ιδέα ο σύντροφος μας, που έχουμε φίλους που δεν τους γνωρίζει ο σύντροφος μας, που λέμε ψέματα για τα πού πάμε και τα ταξίδια μας, τότε σίγουρα ο γάμος μας δεν είναι ζωντανός

Διευκρίνηση:

Παρόλο που πρώτη και καλύτερη ένδειξη για νεκρό γάμο είναι αυτή της απουσίας σεξουαλικών επαφών, υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπου οι δύο σύντροφοι απέχουν από το σεξ για λόγους υγείας.

Κάποιες σωματικές και κάποιες ψυχικές παθήσεις και η θεραπεία τους, μπορεί να επιφέρουν μείωση της επιθυμίας για σεξ ή της σεξουαλικής δεινότητας. Ένα παράδειγμα είναι αυτό της κατάθλιψης: ένας άνθρωπος που υποφέρει από κατάθλιψη μπορεί να μην έχει διάθεση για σεξουαλική επαφή. Εάν ο άνθρωπος αυτός, άνδρας ή γυναίκα, αγαπά τον σύντροφο του, επιλέγει συνειδητά επειδή τον θέλει να είναι μαζί του, τότε οφείλει να αναζητήσει θεραπεία. Και υπάρχουν σήμερα θεραπείες για την κατάθλιψη. Όταν ένας άνθρωπος αντιμετωπίσει την κατάθλιψη με ψυχοθεραπεία και αντικαταθλιπτικά φάρμακα, η σεξουαλική του όρεξη επανέρχεται, και εάν είναι ζωντανός ο γάμος του με τον σύντροφο του, θα επιθυμεί και θα επιδιώκει να έχει σεξουαλικές επαφές μαζί του και δεν θα τον αποφεύγει.

Υπάρχουν κάποιες χρόνιες ασθένειες, όπως ο διαβήτης και η υπέρταση που η κακή ρύθμιση της υγείας τους ασθενούς ή ακόμη και αυτή η φαρμακευτική αγωγή (αυτό ισχύει κυρίως για κάποια αντιυπερτασικά φάρμακα) μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα όπως στυτική δυσλειτουργία για τους άνδρες και μείωση σεξουαλικής επιθυμίας για τις γυναίκες. Σε αυτή την περίπτωση πάλι υπάρχουν ιατρικοί τρόποι για να αντιμετωπιστεί επαρκώς αυτό το πρόβλημα. Εκτός του ότι χρειάζεται όταν έχουμε μια χρόνια ασθένεια να κάνουμε σωστά την θεραπεία μας και να προσέχουμε την διατροφή μας, συχνές επισκέψεις στον θεράποντα γιατρό μας και τον ουρολόγο μας, μπορούν να μας βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος.

Εάν πραγματικά θέλουμε και αγαπούμε τον σύντροφο μας, τότε έχουμε ως προτεραιότητα μας το να επιλύσουμε τα θέματα υγείας που εμποδίζουν την ομαλή σεξουαλική ζωή του ζευγαριού μας.

Το να έχουμε κάποιο πρόβλημα, και να μην παίρνουμε μέτρα για να το επιλύσουμε, αυτό μπορεί να σημαίνει και αδιαφορία για τον σύντροφο μας.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το σεξ είναι το θερμόμετρο της σχέσης ενός ζευγαριού. Παρατηρώντας την σεξουαλική συμπεριφορά των συντρόφων μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα για το κατά πόσον ο γάμος τους είναι ζωντανός ή νεκρός.

Γιατί σε ένα ζωντανό γάμο, ακόμη κι όταν υπάρχουν θέματα υγείας που δυσκολεύουν την πλήρη σεξουαλική επαφή, οι δύο σύντροφοι μπορούν να βρουν τρόπους να έρχονται κοντά ο ένας στον άλλο και να απολαμβάνουν μαζί το σώμα τους και την εγγύτητα. Ειδικά σε ζευγάρια μεγαλύτερης ηλικίας, που μπορεί η διείσδυση να μην είναι επιλογή για ιατρικούς λόγους, η τρυφερότητα και η εγγύτητα μπορούν να υποκαταστήσουν επαρκώς την διείσδυση.

Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με νέους ανθρώπους, που δεν έχουν κανένα σοβαρό θέμα υγείας, και που απλώς αποφεύγουν να έρχονται κοντά ο ένας με τον άλλο για χρόνια, που αναφέρουν πως πονούν ή δείχνουν πως σιχαίνονται την σεξουαλική επαφή,  τότε σίγουρα ο γάμος τους είναι νεκρός, είτε τους αρέσει είτε όχι. Και κάποια στιγμή, ο ένας από τους δύο, ή αν όχι και οι δύο θα βρουν αλλού τον έρωτα, έστω κι αν δεν τον ψάχνουν. Γιατί ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με τον σύντροφο του και έχουν μαζί ένα ζωντανό γάμο, δεν έχει μάτια για κανέναν άλλον/η. Όποιος όμως  δεν είναι ερωτευμένος, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ερωτευτεί.

Εν κατακλείδι, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ανησυχία μου.

Στην κοινωνία μας, δυστυχώς, υπάρχουν πολλά ζευγάρια που ο γάμος τους είναι νεκρός. Περισσότερα από όσα παίρνουν διαζύγιο. Δεν μπορώ να γνωρίζω το ακριβές ποσοστό, με βάση όμως την κλινική μου εμπειρία, τουλάχιστον το 60% των γάμων είναι νεκροί.

Ένας νεκρός γάμος έχει καταστροφικές επιπτώσεις τόσο για τους δύο συζύγους, όσο και για τα παιδιά τους.

Εάν βάλουμε ως στόχο όλοι, να εξυγιάνουμε τις σχέσεις μας, να σώσουμε όσους γάμους είναι ζωντανοί και σώζονται, και να τελειώσουμε ομαλά όσους είναι νεκροί και σαπίζουν και μολύνουν τα μέλη όλης της οικογένειας, τότε η ψυχική υγεία του λαού μας θα καλυτερεύσει αισθητά.

Εάν αντιλαμβανόμασταν ως λαός, πόσο σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας, πόσοι άνθρωποι από εμάς ζουν δυστυχισμένοι σε νεκρούς γάμους, χωρίς την χαρά της ζωής και του έρωτα, πόσοι ταλαιπωρούνται από παράλληλες εξωσυζυγικές σχέσεις του εαυτού τους ή του συντρόφου τους, θα παθαίναμε σοκ.

Είναι μάστιγα για την ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου ένας νεκρός γάμος. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις δεν αποτελούν λύση. Προκαλούν πολύ περισσότερα προβλήματα, ακόμη και σε αυτόν τον ίδιο που τις συνάπτει. Αν ωριμάσουμε ως λαός και αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του, να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια ως έχει και να αποδεχόμαστε τον αναπόφευκτο θάνατο ενός γάμου όπως αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο θάνατο ενός ανθρώπου, και σταματήσουμε να πιέζουμε τα μέλη μας πρώτον να παντρευτούν χωρίς τις κατάλληλες προϋποθέσεις και δεύτερον να παραμένουν σε νεκρούς γάμους «για το καλό των παιδιών», θα γίνουμε πολύ καλύτεροι άνθρωποι και πολύ καλύτερη κοινωνία μας.

Γιατί ως κοινωνικός επιστήμονας, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω την θλιβερή κατάντια μας. Θεωρούμε φυσιολογικό να ζούμε στο ψέμα και την υποκρισία, ενθαρρύνουμε αρρωστημένες καταστάσεις όπως νεκρούς γάμους και εξωσυζυγικές σχέσεις και πολεμούμε αλύπητα τα μέλη μας που αποφασίζουν να χωρίσουν και να προχωρήσουν με την ζωή τους.

Ο καθένας από εμάς δικαιούται να ζει αυθεντικά.

Και δεν σημαίνει πως επειδή κόψαμε εμείς την ουρά μας, πως πρέπει να την κόψουν και οι άλλοι.

Ο γνωστός μύθος του Αισώπου, με την αλεπού με την κομμένη ουρά, εξηγεί πολύ καλά την παράνοια μας ως κοινωνία. Όσοι από εμάς δεν είμαστε ευχαριστημένοι με την ζωή μας, όσοι είμαστε μόνοι και δυστυχείς, όσοι είμαστε σε νεκρούς γάμους και αναπόφευκτα δυστυχείς, επιτιθέμαστε με μένος στους ανθρώπους που τολμούν να διακόψουν ένα νεκρό γάμο και δεν θέλουν να προσποιούνται πλέον. Με τον τρόπο μας, τους υποδεικνύουμε πως θα ήταν πολύ καλύτερα να είχαν μια κρυφή εξωσυζυγική σχέση, να πάθουν κατάθλιψη, να πάθουν καρκίνο από την στενοχώρια, αλλά να μην χωρίσουν. Για το καλό των παιδιών.

Ε όχι, διαφωνώ!

Δεν είναι για το καλό των παιδιών που το κάνουμε αυτό. Είναι επειδή δεν αντέχουμε στην ιδέα πως κάποιος έχει το θάρρος να σπάσει τον φαύλο κύκλο, να εξυγιάνει την ζωή του και να είναι καλά. Δεν θέλουμε να είναι οι άλλοι καλά, επειδή δεν είμαστε εμείς. Πόση μιζέρια και κακεντρέχεια…

Και χρησιμοποιούμε ως πικραμένος/η εν διαστάσει σύζυγος, ευρύτερη οικογένεια και φιλικό περιβάλλον, τα παιδιά ως μοχλό πίεσης για να αποτρέψουμε την διάλυση και την εξυγίανση ενός νεκρού γάμου. Γιατί μόνο με τον χωρισμό εξυγιαίνεται η κατάσταση όταν ο γάμος είναι νεκρός. Προκαλούμε τύψεις σε όποιον αποφασίζει να διακόψει έναν νεκρό γάμο, και για να το σιγουρέψουμε, στρέφουμε και τα παιδιά του/της εναντίον του. Το φαινόμενο αυτό της γονικής αποξένωσης είναι η κορυφή του παγόβουνου σε αυτή την παράνοια των νεκρών γάμων, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ξεκινά από την περίοδο που ο γάμος είναι νεκρός και το ζευγάρι δεν χωρίζει.

Γιατί δυστυχώς, υπάρχουν και άνθρωποι που τους βολεύει να ζουν σε ένα νεκρό γάμο, σε ένα γάμο βιτρίνα, γιατί τρομάζουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους κατάματα ή προτιμούν να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη και την ανθρωπιά του άλλου, υποτιμώντας και εξευτελίζοντας τον/την  παράλληλα μπροστά στα παιδιά. Γιατί δεν μπορεί από την μια μέρα στην άλλη ένα παιδί να στραφεί εναντίον του γονιού του. Σημαίνει πως μεγάλωσε σε ένα κλίμα ασέβειας και υποτίμησης προς αυτόν. Όσο έντιμος και να είναι.

Γιατί είναι αυτός που έχει εντιμότητα, που θέλει να χωρίσει όταν συνειδητοποιήσει πως ο γάμος του είναι νεκρός, και είναι ανέντιμος αυτός που ενώ γνωρίζει πως ο γάμος του είναι νεκρός, εξακολουθεί να επιμένει με κάθε μέσο να κρατήσει δέσμιο τον άλλο.

Δεν λυπάμαι καθόλου που οι απόψεις μου μπορεί να λυπήσουν κάποιους. Θεωρώ καθήκον μου ως ψυχολόγος να λέω την αλήθεια. Και σε όποιον αρέσει.

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, συγγραφέας.

Γιατί;

Γιατί να γίνει τέτοιο κακό;

Γιατί να μην μπορέσουμε ως κοινωνία και κράτος να το προλάβουμε;

Γιατί;

Αυτό το ερώτημα τριβελίζει το μυαλό μου από την Τετάρτη 18 του Ιούνη.

Δεν θέλω να μιλήσω καθόλου συγκεκριμένα για τα γεγονότα. Δεν τα έζησα ως ψυχολόγος, η σχέση μου ήταν ανθρώπινη με τα θύματα, όχι επαγγελματική.

Θέλω να μιλήσω όμως γενικώς για το πώς μπορεί να φτάσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος σε αυτό το σημείο.

Αυτό ρωτήθηκα την πρώτη μέρα: «Πώς ένας φυσιολογικός άνθρωπος φτάνει σε αυτό το σημείο;» . Η άμεση απάντηση μου ήταν: δεν είναι τόσο εύκολο ένας φυσιολογικός άνθρωπος να φτάσει σε αυτό το σημείο. Να αρθούν πλήρως οι ανθρώπινες, συναισθηματικές, κοινωνικές, ηθικές αναστολές.

Δανείζομαι από την συνάδελφο ψυχολόγο Δρα Αριστονίκη Θεοδοσίο-Τρυφωνίδου, τα ερευνητικά δεδομένα που παρέβαλε σε δικό της σχετικό άρθρο με τον τίτλο: «Πώς ένας άντρας φτάνει στο σημείο να σκοτώσει την γυναίκα του» που δημοσιεύτηκε στο Like.com.cy

http://like.philenews.com/el-gr/psychology-eidiseis/269/13508/pos-enas-antras-ftanei-sto-simeio-na-skotosei-ti-gynaika-tou

“Ερευνητικά δεδομένα αναφέρουν ότι οι άνδρες ανάμεσα σε 45 υποθέσεις που εκδικάστηκαν, στις 42 (95,7%) ήταν οι δράστες. Ο πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος κος Μπαγιάς, συμφωνώντας με τα ερευνητικά δεδομένα αναφέρει σχετικά: «Οι δράστες των εγκλημάτων πάθους είναι συνήθως άντρες. Αυτό συμβαίνει γιατί το λεγόμενο ισχυρό φύλο εξακολουθεί να θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του. Δεν αποδέχεται την απόρριψη, αδυνατεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα της χειραφέτησης της γυναίκας, και δεν μπορεί να την αποδεχθεί ως ισότιμη στον ερωτικό τομέα». Το 50% των δραστών ήταν ηλικίας 26 έως 35 χρόνων, ανήκαν δηλαδή στον ενεργό πληθυσμό. ʼγαμοι ή έγγαμοι ήταν το 72,8%, ενώ μεγάλο είναι το ποσοστό των χωρισμένων και των διαζευγμένων δραστών. Το έγκλημα της ανθρωποκτονίας με κίνητρο το ερωτικό πάθος φαίνεται να τελείται με μεγαλύτερη συχνότητα από άτομα που βρίσκονται σε διάσταση με τον επίσημο ερωτικό τους σύντροφο και ενδεχομένως οι πιθανότητες επανασύνδεσής τους είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Από την έρευνα ακόμη προκύπτει ότι το 42% περίπου των δραστών του εγκλήματος της ανθρωποκτονίας με κίνητρο το ερωτικό πάθος ανήκουν στις κατώτερες κοινωνικό-οικονομικές τάξεις ή ασκούν κάποιο επάγγελμα χαμηλού κοινωνικού κύρους. Ήταν ίδιας εθνικότητας με το θύμα στο 87% και μεγαλύτερης ηλικίας στο 76,9%. Στο 17,4% ο δράστης του εγκλήματος είχε τελέσει και κάποιο άλλο ποινικό αδίκημα κατά το παρελθόν, για το οποίο είχε καταδικασθεί ενώ στο 82,6% ο δράστης δεν είχε καμία προηγούμενη ποινική εγγραφή. Διαπιστώνεται λοιπόν ότι οι ανθρωποκτόνοι με κίνητρο το ερωτικό πάθος έχουν μικρότερη ροπή προς το έγκλημα, λειτουργούν παρορμητικά και λιγότερο προσχεδιασμένα και ίσως να είναι το πρώτο και τελευταίο έγκλημα που τελούν.

Το 87% χαρακτηρίζονται από το περιβάλλον τους ως «κοινωνικοί», που έχουν τουλάχιστον μία δομημένη –έστω και ατελώς– κοινωνική σχέση με το θύμα τους, ενώ οι 20 από τους 23 δράστες ήταν «ψυχικά υγιείς». Τα ερευνητικά δεδομένα αναφέρουν ότι τα περισσότερα εγκλήματα παρατηρούνται με μεγαλύτερη συχνότητα σε μικρές και κλειστές κοινωνίες, όπου οι κοινωνικές πιέσεις για αποκατάσταση της τιμής του απατημένου και για τιμωρία της άπιστης είναι περισσότερο έντονες και επιτακτικές. Σημαντικός παράγοντας στις ανθρωποκτονίες με κίνητρο το ερωτικό πάθος είναι ο βρασμός ψυχικής ορμής του δράστη, που αυξάνει τις πιθανότητες επιβολής μειωμένης ποινής. Η έρευνα έδειξε ότι στο 21,7% των περιπτώσεων ο δράστης τέλεσε το έγκλημα σε κατάσταση βρασμού ψυχικής ορμής, ενώ στο 78,3% ο δράστης τέλεσε το έγκλημα σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Σύμφωνα με την έρευνα βρέθηκε ότι, περίπου το 1/2 των υποθέσεων ανθρωποκτονίας συγκεντρώνουν υψηλούς βαθμούς οργάνωσης και προσχεδιασμού από τον δράστη. Στα ερωτικά εγκλήματα αυξάνονται αισθητά οι πιθανότητες ο δράστης να διαπράξει απόπειρα αυτοκτονίας μετά την τέλεση της δολοφονίας.”

Δεν μπορώ να κάνω διάγνωση για κάποιον που δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή και που δεν γνώρισα ποτέ από κοντά.

Αυτό που μπορώ να γράψω ως ψυχολόγος είναι πως υπάρχει μια σοβαρή κατηγορία  διαταραχών, που ονομάζονται Διαταραχές Προσωπικότητας και πως άτομα με Διαταραχή Ψυχοπαθητικής Προσωπικότητας αποτελούν το συντριπτικό ποσοστό των δραστών απεχθών εγκλημάτων. Αυτά τα λένε οι έρευνες, δεν τα λέω εγώ. Πως για να υλοποιήσει κάποιος την «φαντασίωση» του θυμού του, είναι προαπαιτούμενο να μην λειτουργούν βασικές λειτουργίες κρίσης και ηθικής αναστολής. Η ψυχοπαθολογία του δράστη είναι πιθανόν να μην γίνεται αντιληπτή από το άμεσο περιβάλλον του, ή εάν του ζητηθεί να επισκεφτεί ειδικό ψυχικής υγείας όπως ψυχίατρο ή ψυχολόγο αυτός να αρνηθεί κατηγορηματικά. Το γεγονός ότι δεν γίνεται αντιληπτή η παθολογία του ή ότι δεν το παραδέχεται ο ίδιος, αυτό δεν τον καθιστά και ψυχικά ισορροπημένο ή «φυσιολογικό».

Διαφωνώ κάθετα με την άποψη που εκφράστηκε πως «Είναι μύθος ότι τα εγκλήματα γίνονται συνήθως από σοβαρά ψυχικά πάσχοντες.» Η διαταραχή ψυχοπαθητικής προσωπικότητας αποτελεί σοβαρή ψυχολογική διαταραχή, που περιλαμβάνεται στα επίσημη εγχειρίδια διάγνωσης ψυχικών διαταραχών (ICD και DSM). Δεν είναι μόνο οι ψυχωτικές διαταραχές, σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Είναι και οι διαταραχές προσωπικότητας και μάλιστα πολύ πιο επικίνδυνες λόγω του ότι είναι δύσκολο να δεχθεί διάγνωση και βοήθεια το άτομο που πάσχει από τέτοια διαταραχή και το περιβάλλον του τείνει να το θεωρεί «φυσιολογικό» και απλώς αναστατωμένο και πικραμένο.

Το έγκλημα που συγκλόνισε την Κύπρο ήταν από ότι φαίνεται προμελετημένο. Το όπλο οπλισμένο και έτοιμο για χρήση σε δευτερόλεπτα σκόρπισε τον θάνατο και τον πόνο. Δεν μπορεί κάτι τέτοιο να θεωρηθεί έγκλημα «εν βρασμώ ψυχής», ούτε προσωρινή παράνοια. Το φονικό όπλο ήταν έτοιμο για χρήση μέσα στο αυτοκίνητο προτού καταφτάσουν ανίδεα τα θύματα της τραγωδίας στο σημείο εκείνο. Για αυτό και δεν υπήρξε περιθώριο αντίδρασης ή διαφυγής. Αυτά είναι γνωστά από τις αναφορές αυτοπτών μαρτύρων και σίγουρα έχουν κατατεθεί και στους ανακριτές.

Όπως αναφέρει και Δρ Βερεσιές ο ψυχίατρος, σε συνέντεξη του στον δημοσιογράφο Μάριο Δημητρίου : «Υπήρξε συναισθηματική και ενδοψυχική προετοιμασία και δεν έγινε εν βρασμώ ψυχής ή τυχαία»

Δεν έχω κανένα λόγο να ανακατευθώ στο έργο της θανατικής ανάκρισης και της διερεύνησης του φονικού. Δεν είναι η δουλειά μου. Την δική μου κατάθεση την έδωσα από την πρώτη στιγμή στην αστυνομία.

Η δουλειά μου είναι να μπορέσω  να εξηγήσω στον εαυτό μου πρώτα και στον επιζώντα ύστερα γιατί συνέβηκε αυτό.

Δεν θα κατηγορήσω ούτε την Αστυνομία, ούτε το Γραφείο Ευημερίας. Ως ψυχολόγος και κοινωνικός επιστήμονας πιστεύω ακράδαντα πως χρειάζεται να αναθεωρηθεί το νομικό πλαίσιο ώστε οι αρμόδιοι φορείς να μπορούν να επεμβαίνουν άμεσα και αποτελεσματικά σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, απειλών κατά της ζωής μελών της οικογένειας κλπ.

Όπως ισχύει η παρούσα νομοθεσία και οι κανονισμοί, εάν ένα άτομο καταγγείλει πως κάποιος τον έχει χτυπήσει στο παρελθόν και απειλεί να τον σκοτώσει, η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να ανοίξει υπόθεση και να καλέσει τον καταγγελθέντα να καταθέσει για το θέμα και να του γνωστοποιήσει την καταγγελία. Εάν κάποιος βρίσκεται σε αυτή την ψυχική κατάσταση που βρισκόταν ο μακαρίτης, δεν είναι πολύ πιθανό να φύγει από την κατάθεση στην Αστυνομία και να βάλει αμέσως σε πράξη τα σχέδια του; Τα προμελετημένα; Η γνώμη μου είναι πως χρειάζεται να αποκτήσει το ΤΑΕ εξουσία αυτόφωρου κράτησης για τουλάχιστον 24 ώρες κάποιου βίαιου ή δυνητικά βίαιου ανθρώπου, προκειμένου να του γίνουν οι απαραίτητες ψυχιατρικές εξετάσεις από κρατικό ψυχίατρο και σε εκείνο το χρονικό διάστημα να φυγαδευτεί η οικογένεια στο καταφύγιο για προστασία από την οικογενειακή βία.

Και στο γραφείο Ευημερίας. Όταν γίνει καταγγελία για βία στην οικογένεια και απειλές, επώνυμη είτε ανώνυμη, το γραφείο στέλνει μια λειτουργό στο σπίτι της οικογένειας να κάνει αυτοψία. Να συναντήσει δηλαδή τόσο τα πιθανά θύματα όσο και τον πιθανό δράστη επί τόπου και να συλλέξει πληροφορίες. Σκεφτήκατε το ενδεχόμενο να υλοποιούνταν πάλι τα σχέδια την ώρα που θα βρισκόταν η λειτουργός εκεί;

Το νομικό πλαίσιο και οι κανονισμοί σε σχέση με την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας στην οικογένεια χρειάζονται αναβάθμιση. Η άποψη μου είναι πως πρέπει να συσταθεί επιτροπή από ειδικούς, νομικούς, εγκληματολόγους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, αστυνομικούς, να μελετήσου τα νομικά πλαίσια άλλων χωρών, τα κενά που έχει η δική μας νομοθεσία και να καταρτίσουν ένα νέο νομικό πλαίσιο που να μπορεί να είναι αποτελεσματικό στην δική μας χώρα και κοινωνία.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όμως εν τω μεταξύ για να μπορούμε να προλάβουμε τέτοια περιστατικά στο μέλλον, κάποιες δικές μου σκέψεις:

1. Εάν ένας άνθρωπος εξασκεί βία σε μέλη της οικογένειας του, τα κτυπά, τα υβρίζει, τα μειώνει τότε είναι πιθανόν να φτάσει και στο έσχατο σημείο. Να το έχουμε πάντα υπόψη μας.
2. Εάν ένας άνθρωπος έχει ήδη εξασκήσει βία πάνω σε μικρά ζώα, σκότωσε γατιά, τραυμάτισε σκυλάκια κλπ, τότε είναι πιθανόν να πάσχει από διαταραχή ψυχοπαθητικής προσωπικότητας και είναι επικίνδυνος να εξασκήσει ανάλογη βία και σε ανθρώπους.
3. Όταν κάποιος απειλεί πως εάν φύγεις από μένα, εάν χωρίσουμε, θα σε σκοτώσω και θα σκοτωθώ το λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη, έστω και εάν υπάρχει η πιθανότητα οι απειλές να είναι κούφιες. «Φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά».
4. Στο 1440 υπάρχει δωρεάν εθελοντική τηλεφωνική γραμμή για αντιμετώπιση της βίας στην οικογένεια. Τηλεφωνούμε σε εκείνον τον αριθμό, αναφέρουμε το τι συμβαίνει στο σπίτι μας και ζητούμε οδηγίες για το πώς να προστατευτούμε.
5. Εάν υποψιαζόμαστε ή μάθουμε πως σε μια οικογένεια που γνωρίζουμε συμβαίνουν περιστατικά βίας καταγγέλλουμε ανώνυμα στο Γραφείο Ευημερίας. Το Γραφείο Ευημερίας είναι υποχρεωμένο να διερευνήσει κάθε καταγγελία, έστω και ανώνυμη.
6. Εάν βρισκόμαστε σε κατάσταση διάστασης και ο πρώην σύντροφος μας απειλεί να μας κάνει κακό, το αναφέρουμε στον δικηγόρο μας και παίρνουμε νομική συμβουλή για το πώς να το χειριστούμε. Είμαι σίγουρη πως μετά το τελευταίο τραγικό περιστατικό και οι δικηγόροι θα είναι τριπλά προσεκτικοί στο άκουσμα τέτοιων απειλών.
7. Συμβουλεύουμε τις γυναίκες και τα παιδιά που δέχονται βία στην οικογένεια να απευθυνθούν στην Αστυνομία, στο Γραφείο Ευημερίας, στο 1440 και να ζητήσουν προστασία.
8. Να καταγγέλλουμε περιστατικά βίας στην Αστυνομία και να μην αποσύρουμε μετά τις καταγγελίες, έστω και αν «τα έχουμε βρει» με αυτόν που μας κακοποίησε.
9. Να αντιληφθούμε όλοι πως άντρες και γυναίκες έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και πως ο σύντροφος μας είτε από σχέση ή γάμο έχει κάθε ανθρώπινο δικαίωμα να μας χωρίσει, έστω και εάν εμείς θέλουμε να είμαστε μαζί του.
10. Να αποφεύγουμε να δικαιολογούμε περιστατικά βίας. Μου σηκώνεται η τρίχα όταν ακούω πως «είχε τα δίκια του και ο δολοφόνος». Ότι δίκιο και να έχεις, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογείται το να σκοτώσεις τα μέλη της οικογένειας σου. Εάν άνθρωποι στο περιβάλλον σας δικαιολογούν θύτες σε τέτοια οικογενειακά εγκλήματα, αυτό είναι ανησυχητικό…
11. Όταν ένα ζευγάρι από τον οικογενειακό ή κοινωνικό μας περίγυρο βρίσκεται σε διαδικασία χωρισμού, να μην επεμβαίνουμε, να μην συνδαυλίζουμε φωτιές και εάν μας ζητηθεί η γνώμη μας να είναι ουδέτερη και ειρηνοποιός. Όλοι έχουν δίκιο και όλοι έχουν άδικο, μια ψυχοπαθητική προσωπικότητα όμως αντιλαμβάνεται το δίκιο της ως το εξέχον και σημαντικό.
12. Να μην βγάζουμε συμπεράσματα για ανθρώπους και καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε.
13. Όταν κάνουμε μια νέα γνωριμία, να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη τυχόν σημάδια βίας ή δικαιολόγησης της βίας από το άλλο άτομο και να μην προχωρούμε σε σχέση μαζί του εφόσον διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο.
14. Εάν μέσα στην ερωτική μας σχέση ή στον γάμο μας υπάρξει βία, φεύγουμε να γλιτώσουμε, παραμένουμε μόνο εάν ο θύτης δεσμευτεί και κάνει ψυχοθεραπεία και ψυχοφαρμακοθεραπεία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του. Και πάντα είμαστε προσεκτικοί και σε επιφυλακή. Ακόμα και εάν ένα άτομο με διαταραχή ψυχοπαθητικής προσωπικότητας δεχθεί να πάει σε ψυχολόγο ή και ψυχίατρο, μπορεί να μην ακολουθεί συνειδητά την θεραπεία, χρειάζεται βούληση του ατόμου για να ακολουθήσει ψυχοθεραπεία και να παίρνει σωστά τα φάρμακα του, οπόταν δεν επαναπαυόμαστε…
15. Δεν συνεχίζουμε καβγάδες με βίαια άτομα μέσω τηλεφώνου, μηνυμάτων και τα λοιπά. Μπορεί εμείς να θέλουμε να βρούμε το δίκιο μας, αλλά ποτέ δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσει ο άλλος. Όσο λιγότερες συγκρούσεις, τόσο το καλύτερο. Για ζευγάρια που βρίσκονται σε διάσταση, εάν ο ένας από τους δύο επιμένει να στέλνει μηνύματα και να τηλεφωνεί, τον παραπέμπουμε στον δικηγόρο μας. Δεν μιλούμε εμείς με τον πρώην μας ή την πρώην μας όταν η κατάσταση είναι τεταμένη και υπάρχουν διαμάχες. Να κάνουν την συζήτηση αυτή οι δικηγόροι.
16. ʼτομα τα οποία έχουν δεχθεί σωματική βία και κακοποίηση ως παιδιά και δεν έχουν δεχθεί ποτέ ψυχοθεραπεία για αυτό και συνεχίζουν οι ίδιοι τον φαύλο κύκλο της βίας είναι επικίνδυνοι για τους γύρω τους. Προσέχουμε. Επαγρυπνούμε.

Αυτές κάποιες πρόχειρες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό, αναλογιζόμενη τα γεγονότα.

Πραγματικά, εύχομαι ο Θεός  να αναπαύσει τις ψυχές αυτών που έφυγαν και να δώσει παρηγοριά στις οικογένειες τους.

Το αγόρι μας είναι καλά, και πιστεύω πως θα τα καταφέρει στην συνέχεια. Έχει ψυχικό σθένος, ψυχολογική ισορροπία, δεν φέρει καμιά κληρονομική ψυχοπαθολογία και έχει την καλύτερη ειδικό στο πλευρό του, όχι εμένα, την παιδοψυχολόγο του, της οποίας τις γνώσεις και ικανότητες εμπιστεύομαι απόλυτα.

Μακάρι να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Μακάρι….

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, συγγραφέας

Αρ. Επαγγελματικής άδειας: 24/677 (Ελληνική Δημοκρατία, Ε. Ε.).

http://www.theklapetridou.com

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Themaonline