Έχει ένα μήνα περίπου που εντόπισα μια πληγούλα σαν σκίσιμο στο δεξί άνω βλέφαρο.Δεν πήγε το μυαλό μου στο Lichen Planus, το αυτοάνοσο δερματικό νόσημα με το οποίο διαγνώστηκα το 2017. Τότε είχε άλλη μορφή. Είχε ξεκινήσει από τις πατούσες των ποδιών, με φουσκάλες κόκκινες και ξεφύλλισμα στο δέρμα και επεκτάθηκε σταδιακά στο 75% του δέρματος μου, αποφεύγοντας με περισσή ευγένεια αλήθεια το πρόσωπο, τις παλάμες των χεριών και το μπούστο. Ο,τι πρέπει για τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ότι έδειχνε ο φακός από δέρμα ήταν καθαρό. 😂😂🤣

Ταλαιπωρήθηκα πολύ η αλήθεια τότε. Ανησύχησα, γύρισα ένα σωρό γιατρούς μέχρι να καταλήξω στον Δρα Πασχάλη Κωνσταντίνου, τον δερματολόγο μου και η διάγνωση έγινε με βιοψία ιστού. Σίγουρα πράγματα. Και πέρασε πάνω από χρόνος ώστε να σταματήσουν να εμφανίζονται νέα στίγματα. Τέθηκε σε φοβερή δοκιμασία η αρρωστοφοβία μου και ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να διαγνωσθεί ο διαβήτης τύπου Β και ο υποθυρεοειδισμός που είχα αποκτήσει παράλληλα.
Για αυτό σε αγαπώ, αυτοανοσάκι μου, επειδή με προστάτευσες σωματικά και ψυχικά. Σωματικά, επειδή εξαιτίας σου έκανα ο,τι εξέταση φανταστείς και πρόλαβα τον διαβήτη στην αρχή, προτού κάνει ζημιές, το ίδιο και τον υποθυρεοειδισμό. Ψυχικά επειδή μου χτύπησες βαρύτατη καμπάνα και έκτοτε έκοψα σχέση με τους ελάχιστους τοξικούς ανθρώπους που επέτρεπα ακόμη να με επηρεάζουν, προσδοκώντας από αυτούς πράγματα που δεν είχαν να δώσουν όπως αλήθεια, κατανόηση, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά. «Ουκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος» βεβαίως βεβαίως, αλλά οι ευαισθησίες μας, κάποιες φορές, μας καθιστούν ευάλωτους σε αρπακτικά.
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Αρχές Ιουλίου, πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω να κάνω εκπομπή στην τηλεόραση και τέλος Ιουλίου να μετακομίσουμε μόνιμα στο χωριό.
Είπα την αλήθεια δημοσίως, όπως πάντα, πως το έκαμα επειδή εξαντλήθηκα.
Το ένιωσα πως έφτασα στα όρια των ψυχικών και συναισθηματικών μου αντοχών.
Μέχρι να πραγματοποιηθούν οι δύο αυτές αποφάσεις πήρε χρόνο. Ένα μήνα μέχρι να τελειώσει η εκπομπή κανονικά όπως είχε προγραμματιστεί από ενωρίτερα, και ένα μήνα να ολοκληρωθεί η μετακόμιση.
Εν μέσω της μετακόμισης εμφανίστηκε το σχίσιμο στο μάτι.

Δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν η επανεμφάνιση του αυτοάνοσου. Ούτε ήθελα να μου περάσει από το μυαλό. Είπα στον γιατρό πως γδάρθηκα με τα νύχια μου, που έσπασαν στην μετακόμιση, και μου σύστησε αγωγή, η οποία δεν είχε αποτελέσματα. Επειδή άλλο το σκίσιμο και άλλο το αυτοάνοσο.
Ένα μήνα μετά, σήμερα, επιτέλους το παραδέχθηκα πως ήσουν εσύ.
Μίλησα με τον γιατρό, ο οποίος μου το επιβεβαίωσε.
Και θέλω να σου πω, αγαπημένο μου αυτοάνοσο, πως δεν με πειράζει που έκανες την επανεμφάνιση σου. Ήρθες για να μου επιβεβαιώσεις πως πολύ καλά έκανα που αποφάσισα να αλλάξω την ζωή μου ριζικά.
Θα φύγεις όπως έφυγες και πέρσι.
Μόνο, μην καθίσεις τόσο πολύ όπως την πρώτη φορά ε;
Έμαθα τα μαθήματα μου και θα προσέχω τον εαυτό μου.
Κανείς και τίποτα δεν αξίζει πάνω από την ψυχική μας ηρεμία, υγεία και ισορροπία.
Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες το 2017 και μου υπενθύμισες τώρα. Όποτε θέλεις, μπορείς να πας ξανά να κοιμηθείς
❤️