Για το θέμα που απασχολεί τόσο τις τελευταίες μέρες όλους μας.

Τα ειδεχθή κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα. Ανθρωποκτονίες γυναικών και παιδιών. Που ακόμη δεν γνωρίζουμε πόσα είναι τα θύματα και ακόμη δεν έχουν βρεθεί όλοι οι σοροί.

Δεν έγραψα τίποτα. Δεν είπα τίποτα. Δεν είπαμε τίποτα στην εκπομπή.

Γιατί;

1. Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε εγκληματολόγος. Είμαι ψυχολόγος.
2. Ακόμη η υπόθεση διερευνάται. Δεν γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα.
3. Δεν έχει δοθεί στην δημοσιότητα οποιαδήποτε ψυχιατρική έκθεση για τον άνθρωπο που συνελήφθη και φέρεται να ομολόγησε για τα εγκλήματα αυτά. Ούτε έκθεση κλινικού ψυχολόγου, μετά την διενέργεια των ανάλογων ψυχομετρικών τεστ.

Είμαι κομμάτι της κυπριακή κοινωνίας, ακούω, διαβάζω, βλέπω, ειδήσεις, απόψεις, ανησυχίες, τάσεις κλπ. Δεν έχω σχηματίσει ακόμη άποψη. Έχω την υπομονή να περιμένω και τότε, που ίσως δεν θα είναι της επικαιρότητας και της μόδας το θέμα, όταν υπάρχουν τέτοια,  να μελετήσω ότι στοιχείο θα έχω στην διάθεση μου για να αποκτήσω δική μου γνώμη.

Δεν θεωρώ σοφό να δίνουμε διαγνώσεις και γνωμοδοτήσεις για άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε, γεγονότα που δεν έχουν διασαφηνιστεί πως έγιναν ακριβώς και να μιλούμε γενικώς για ένα τόσο ειδικό θέμα.

Είναι κατανοητό πως ο κόσμος είναι αναστατωμένος. Κι εγώ είμαι αναστατωμένη. Είναι φυσιολογικό να θέλουμε να γνωρίζουμε όλο και περισσότερα ούτως ώστε να αποκτούμε την «ψευδαίσθηση του ελέγχου» στην ζωή μας και στην ζωή των άλλων. Κανένας ειδικός ψυχικής υγείας όμως τώρα ότι και να πει, με όσο στόμφο και όση επιστημονικοφάνεια το πει, δεν θα είναι έγκυρο και επιστημονικό. Και δεν θα ανταποκρίνεται στην όποια πραγματικότητα.

Πράγματα που είναι καλό να μας προβληματίσουν γενικώς ως κοινωνία, κατά την γνώμη μου:

1. Ο τρόπος που φερόμαστε στους ανθρώπους που έρχονται στην χώρα μας ως οικονομικοί μετανάστες. Τους σεβόμαστε και τους βλέπουμε ως ίσους σε όλα τα επίπεδα;
2. Οι γονείς ανησυχούν όταν τα παιδιά τους παρουσιάσουν παράξενες ή αδόκητες συμπεριφορές και σπεύδουν να ζητήσουν βοήθεια από παιδοψυχολόγο και/ή παιδοψυχίατρο; Ή κρύβουν τα όποια προβλήματα στην οικογένεια, ως «ταμπού» και αποτυγχάνουν έτσι να προλάβουν σοβαρότερες διαταραχές στην ενήλικη ζωή του παιδιού τους, οι οποίες μπορεί να είναι επικίνδυνες για το ίδιο και τους γύρω του;
3. Είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί στις νέες γνωριμίες; Με όποιον τρόπο κι αν έχουμε γνωριστεί με το άλλο πρόσωπο; Είτε διά ζώσης είτε διαδικτύου; Έχουμε διαδικτυακό γραμματισμό ώστε να ξεχωρίζουμε τους «απατεώνες των σχέσεων» και τους ύπουλους τύπους από τους ανθρώπους που όντως είναι αυτό που δηλώνουν; Ας επενδύσουμε σε αυτό.