Να σου πω κάτι;

Βαρέθηκα τους ανθρώπους με αίσθημα κυριότητας (sense of entitlement) που νιώθουν και νομίζουν πως είναι το κέντρο της γης για όλους. Πως η γη πλάστηκε για τα μάτια τους και πως όλοι έχουν υποχρέωση να τους υπηρετούν.

Ξυπνάω σήμερα το πρωί και χτυπάει ένα άγνωστο νούμερο στο κινητό. Απαντάω με το τυποποιημένο μήνυμα. Πως δεν μπορώ να μιλήσω τώρα και πέστε μου ποιος είστε και τι θέλετε και θα σας απαντήσω μετά με μήνυμα. Τι πιο ξεκάθαρο;

Δεν θέλω να μιλήσω με αγνώστους στο τηλέφωνο, δικαιούμαι. Γράψε μου όμως ποιος είσαι και τι θέλεις και αργότερα θα σου απαντήσω με μήνυμα.

Και τι απάντηση λαμβάνω;

Είμαι η τάδε. Γράφει το όνομα της. Ως εδώ όλα καλά. Και στη συνέχεια: «Θα σας πάρω μετά το βράδυ που θα μπορώ να μιλήσω, έχω ανάγκη την συμβουλή σας».

Μένω και κοιτάω το τηλέφωνο παγωτό.

Όσες φορές κι αν μου συμβαίνει δεν μπορώ να κατανοήσω και να αναμένω τον εγωκεντρισμό και την αγένεια.

Και απαντώ:

Δεν βλέπω κόσμο και δεν μιλώ στα τηλέφωνα. Δείτε έναν ψυχολόγο από κοντά.

Και;

Ουδεμία απάντηση!

Ούτε ένα συγγνώμη δεν το γνώριζα πως δεν βλέπετε κόσμο ή δεν μιλάτε στα τηλέφωνα.  Ή ένα απολογούμαι. Τίποτα.

Όποια και να ήταν, θεωρούσε πως εγώ θα καθόμουνα να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο, επειδή είχε ένα πρόβλημα, την ώρα κι όλα που την βόλευε!

Κι όταν η εγωιστική της απαίτηση δεν έγινε αποδεχτή, δεν απάντησε τίποτα πίσω!

Του στιλ, δεν μου ικανοποιείς τις ανάγκες μου, χέστηκα για σένα. Πάω παρακάτω. Οι ανάγκες μου να ικανοποιηθούν και όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν σημασία. Δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν συναισθήματα, είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης.

Καλά, εννοείται πως δεν έπαθα και τίποτα από αυτή την μηνυματική συνομιλία. Άλλωστε έχω τον ίδιο αριθμό στο κινητό μου από το 1997 που απέκτησα για πρώτη φορά κινητό και δεν πρόκειται να τον αλλάξω για κανέναν. Μπορώ να διαχειριστώ τους αγενείς, αλλά ρε φίλε, τι είναι αυτό;

Πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσα μας νομίζοντας πως η γη γυρίζει γύρω από αυτούς για όλους;

Επειδή το παραδέχομαι, πως και για μένα, η γη γυρίζει γύρω από εμένα. Για κάθε άνθρωπο είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον πλανήτη ο εαυτός του. Και αυτός είναι και ένας τρόπος να επιβιώνουμε και να διατηρούμαστε ζωντανοί και να προοδεύουμε. Δεν είναι όμως για όλους τους υπόλοιπους ο δικός μας εαυτός τόσο σημαντικός! Δεν είναι!

Μπορεί να ήταν για την μάνα μας όταν ήμασταν στην κοιλιά της, για τους γονείς μας όταν μας μεγάλωναν, για τους γονείς μας εάν ακόμη και τώρα είναι υπερπροστατευτικοί και έχουν συναισθηματικά αιμομικτική σχέση μαζί μας. Μπορεί να είμαστε το κέντρο της γης για τα μικρά μας παιδιά που ακόμη δεν έχουν μεγαλώσει αρκετά να αντιληφθούν πως δεν είμαστε τέλειοι, παντογνώστες και θεοί. Μπορεί να είμαστε για το ταίρι μας όταν μας πρωτοερωευτεί, κι αυτό πάλι παίζεται, γιατί φανταστείτε δυο εγωκεντρικά ανθρωπάκια με αίσθημα κυριότητας να ερωτευτούν το ένα το άλλο. Ε ρε γλέντια, δεν θα ήθελα να ανήκω στην εξίσωση.

Καταληκτική κουβέντα:

Για τον καθένα μας ο εαυτός μας είναι το κέντρο της γης, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. Δεν μας χρωστάει κανένας τίποτα και δεν βλάπτει και λίγος σεβασμός και ενσυναίσθηση για τους γύρω μας. Αν μη τι άλλο, θα επιβιώσουμε καλύτερα.

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, Youtuber, συγγραφέας.

Δεν βλέπει κόσμο, δεν κάνει συνεδρίες ούτε μέσω skype ούτε τηλεφώνου, μπορεί να σας φανεί χρήσιμη διαβάζοντας τα βιβλία της, τα κείμενα της ή παρακολουθώντας τα βίντεο της στο YouTube.

Έχει ένα μήνα περίπου που εντόπισα μια πληγούλα σαν σκίσιμο στο δεξί άνω βλέφαρο.Δεν πήγε το μυαλό μου στο Lichen Planus, το αυτοάνοσο δερματικό νόσημα με το οποίο διαγνώστηκα το 2017. Τότε είχε άλλη μορφή. Είχε ξεκινήσει από τις πατούσες των ποδιών, με φουσκάλες κόκκινες και ξεφύλλισμα στο δέρμα και επεκτάθηκε σταδιακά στο 75% του δέρματος μου, αποφεύγοντας με περισσή ευγένεια αλήθεια το πρόσωπο, τις παλάμες των χεριών και το μπούστο. Ο,τι πρέπει για τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ότι έδειχνε ο φακός από δέρμα ήταν καθαρό. 😂😂🤣

Ταλαιπωρήθηκα πολύ η αλήθεια τότε. Ανησύχησα, γύρισα ένα σωρό γιατρούς μέχρι να καταλήξω στον Δρα Πασχάλη Κωνσταντίνου, τον δερματολόγο μου και η διάγνωση έγινε με βιοψία ιστού. Σίγουρα πράγματα. Και πέρασε πάνω από χρόνος ώστε να σταματήσουν να εμφανίζονται νέα στίγματα. Τέθηκε σε φοβερή δοκιμασία η αρρωστοφοβία μου και ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να διαγνωσθεί ο διαβήτης τύπου Β και ο υποθυρεοειδισμός που είχα αποκτήσει παράλληλα.
Για αυτό σε αγαπώ, αυτοανοσάκι μου, επειδή με προστάτευσες σωματικά και ψυχικά. Σωματικά, επειδή εξαιτίας σου έκανα ο,τι εξέταση φανταστείς και πρόλαβα τον διαβήτη στην αρχή, προτού κάνει ζημιές, το ίδιο και τον υποθυρεοειδισμό. Ψυχικά επειδή μου χτύπησες βαρύτατη καμπάνα και έκτοτε έκοψα σχέση με τους ελάχιστους τοξικούς ανθρώπους που επέτρεπα ακόμη να με επηρεάζουν, προσδοκώντας από αυτούς πράγματα που δεν είχαν να δώσουν όπως αλήθεια, κατανόηση, ενσυναίσθηση, ανθρωπιά. «Ουκ αν λάβοις παρά του μή έχοντος» βεβαίως βεβαίως, αλλά οι ευαισθησίες μας, κάποιες φορές, μας καθιστούν ευάλωτους σε αρπακτικά.
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Αρχές Ιουλίου, πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω να κάνω εκπομπή στην τηλεόραση και τέλος Ιουλίου να μετακομίσουμε μόνιμα στο χωριό.
Είπα την αλήθεια δημοσίως, όπως πάντα, πως το έκαμα επειδή εξαντλήθηκα.
Το ένιωσα πως έφτασα στα όρια των ψυχικών και συναισθηματικών μου αντοχών.
Μέχρι να πραγματοποιηθούν οι δύο αυτές αποφάσεις πήρε χρόνο. Ένα μήνα μέχρι να τελειώσει η εκπομπή κανονικά όπως είχε προγραμματιστεί από ενωρίτερα, και ένα μήνα να ολοκληρωθεί η μετακόμιση.
Εν μέσω της μετακόμισης εμφανίστηκε το σχίσιμο στο μάτι.

Δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν η επανεμφάνιση του αυτοάνοσου. Ούτε ήθελα να μου περάσει από το μυαλό. Είπα στον γιατρό πως γδάρθηκα με τα νύχια μου, που έσπασαν στην μετακόμιση, και μου σύστησε αγωγή, η οποία δεν είχε αποτελέσματα. Επειδή άλλο το σκίσιμο και άλλο το αυτοάνοσο.
Ένα μήνα μετά, σήμερα, επιτέλους το παραδέχθηκα πως ήσουν εσύ.
Μίλησα με τον γιατρό, ο οποίος μου το επιβεβαίωσε.
Και θέλω να σου πω, αγαπημένο μου αυτοάνοσο, πως δεν με πειράζει που έκανες την επανεμφάνιση σου. Ήρθες για να μου επιβεβαιώσεις πως πολύ καλά έκανα που αποφάσισα να αλλάξω την ζωή μου ριζικά.
Θα φύγεις όπως έφυγες και πέρσι.
Μόνο, μην καθίσεις τόσο πολύ όπως την πρώτη φορά ε;
Έμαθα τα μαθήματα μου και θα προσέχω τον εαυτό μου.
Κανείς και τίποτα δεν αξίζει πάνω από την ψυχική μας ηρεμία, υγεία και ισορροπία.
Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες το 2017 και μου υπενθύμισες τώρα. Όποτε θέλεις, μπορείς να πας ξανά να κοιμηθείς
❤️