Φίλε γονιέ,
Σου γράφω αυτό το σύντομο κείμενο απόψε, με πολλή αγάπη.
Το γράφω για να το διαβάσω κι εγώ.
Σήμερα στην εκπομπή μιλήσαμε για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Για θύτες, για θύματα και για απαθείς παρατηρητές.
Και η σκέψη που με απασχολεί είναι η εξής:
Τα παιδιά μας είτε κακομαθημένα είτε καλομαθημένα, είτε παραχαϊδευμένα είτε παραμελημένα, είτε θύτες είτε θύματα, είτε απαθείς παρατηρητές, δεν θα είναι για πάντοτε παιδιά. Δεν θα «προστατεύονται» και να δικαιολογούνται πάντοτε από την ηλικία τους. Κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα κληθούν να λειτουργήσουν σε ένα κόσμο ενηλίκων. Όπου καμιά μαμά και κανένας μπαμπάς δεν θα είναι εκεί συνέχεια για να τους ξεμπλέκει, να τους καλύπτει, να τους προστατεύει ή να τους παρηγορεί. Δεν θα είμαστε εκεί να τους διαβεβαιώνουμε πως είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου ή πως δεν φταίνε για τίποτα ή πως φταίνε για όλα. Κάποια στιγμή φεύγουμε εμείς από την εικόνα. Και είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο και υγιές να φύγουμε από την εικόνα. Γιατί εννοείται πως δεν θα ζήσουμε αυτοκόλλητοι μαζί τους ως τα βαθιά μας γεράματα. Ναι; Συμφωνούμε;
Εάν λοιπόν στο σπίτι μας έχουμε ένα μικρό ταραξία, ένα παιδί που στο πέρασμα του σπέρνει όλεθρο και φόβο, ένα παιδί που νομίζει πως του ανήκει ο κόσμος και λειτουργεί και συμπεριφέρεται με αίσθηση κυριότητας (sense of entitlement), εμείς κι αν το ανεχόμαστε κι αν το αντέχουμε, οι γύρω όταν θα μεγαλώσει δεν θα το αντέχουν!
Δεν θα μπορεί να έχει φίλους, να έχει υγιείς σχέσεις στη ζωή του, θα ταλαιπωρεί και θα ταλαιπωρείται.
Εάν στο σπίτι μας έχουμε ένα παιδάκι εγωκεντρικό και απαθές για το τι συμβαίνει γύρω του, ένα παιδάκι που σκιάζεται από τον κάθε νταή και δεν ανοίγει το στόμα του να μιλήσει να προστατεύσει τα δικαιώματα των άλλων που εκφοβίζονται μπροστά του, ας σκεφτούμε πως αυτό το παιδάκι μπορεί στο μέλλον να γίνει ένας ενήλικας που να μην γνοιάζεται για τον συν-άνθρωπο και να μην έχει ενσυναίσθηση και ανθρωπιστικές αξίες. Αν μας ενδιαφέρει δηλαδή, να έχουν τα παιδιά μας αυτές τις ιδιότητες.
Αν στο σπίτι μας έχουμε ένα παιδί ευάλωτο στη βία, των άλλων και την δική μας, ας σκεφτούμε πως μεγαλώνοντας που δεν θα είμαστε εμείς εκεί για να το καταπιέζουμε και να το ταλαιπωρούμε, θα βρεθούν πολλοί άλλοι. Και χειρότεροι από εμάς. Και το παιδί μας θα το έχουμε προετοιμάσει ως το τέλειο θύμα για κάθε κακοποιό.
Η αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού αφορά όλους τους γονείς. Και αυτούς που τα παιδιά τους δρουν ως θύτες, και αυτούς που δρουν ως θύματα, αλλά και αυτούς που δρουν ως απαθείς παρατηρητές.
Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος

Έχει κάτι ανθρωπάκια μικρά, πολύ μικρά.
Μικρά στο μπόι της ψυχής, γιατί αυτό έχει σημασία.
Που νομίζουν πως τους ανήκουν οι πάντες και τα πάντα.
Που θεωρούν πως έχουν μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις.
Που δεν σέβονται τον άνθρωπο και πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να γίνει το δικό τους.
Που νομίζουν πως δικαιούνται να χρησιμοποιούν τον άλλον αδίστακτα.
Και που γελούν πονηρά και χαιρέκακα την ώρα που νομίζουν πως σε έχουν ξεγελάσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να παίξουν με τη νοημοσύνη σου.

Νομίζουν πως είναι όλοι σαν κι αυτούς.
Μικροί, φοβισμένοι, εγωκεντρικοί και με αίσθημα κυριότητας.
Πως δεν έχει ανθρώπους με φιλότιμο, επειδή οι ίδιοι δεν έχουν, και πως δεν έχει ανθρώπους με λεβεντιά, επειδή οι ίδιοι σκιάζονται και γλύφουν την εξουσία. Και νομίζουν πως μπορούν να σε ξεγελάσουν ή να σε φοβίσουν.
Ο φόβος για μένα είναι συνώνυμος με τον σεβασμό. Και σέβομαι μόνο πρόσωπα και οντότητες που αξίζουν σεβασμού.
Και η αυτών τοξικότητα δεν αξίζει σεβασμού.

Θα τους εκδικηθώ;
Όχι!
Δεν θα τους κάνω την χάρη να τους μοιάσω.
Απλώς θα αποσύρω το φιλότιμο, την ανιδιοτελή προσφορά και την αγάπη μου.

Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος και συγγραφέας.

Ξανθή, αλλά βαμμένη.