Τον Ανδρέα Τηλεμάχου και τον Μαρίνο Ξενοφώντος τους θαύμαζα από μακριά, από τα καθίσματα του θεάτρου Ανεμώνα πριν τολμήσω να τους προσεγγίσω. Στα 28 μου πήρα τα δυο παιδιά μου και μετακόμισα στην Λευκωσία. Ένας από τους λόγους ήταν και η επιθυμία μου να ζήσουμε σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, το μεγαλύτερο της Κύπρου και να έχουμε ευκολότερη πρόσβαση στα πολιτιστικά δρώμενα. Τα ανήσυχα ζιζάνια μου μέσα στις θεατρικές αίθουσες σιωπούσαν, καθηλώνονταν και μετουσιώνονταν σε προσεκτικούς παρατηρητές μιας τελετουργίας μυστικής και θελκτικής ταυτόχρονα.

Με την εκπομπή, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά αυτούς τους δύο δημιουργούς που τόσα χρόνια θαύμαζα από μακριά.

Και ευτυχώς δεν με απογοήτευσαν. Ήταν και είναι όπως τους ένιωθα. Καλλιτέχνες. Αληθινοί. Χωρίς προσποίηση, σοβαροφάνεια και δηθενιά. Για αυτό και κάθε φορά που έχουν μια καινούρια παράσταση σπεύδω να την απολαύσω.
Χθες το βράδυ είδαμε τον Γυάλινο Κόσμο. Σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Τηλεμάχου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν διάβασα τίποτα για το έργο και την παράσταση προτού πάμε. Έτσι κάνω πάντα. Θέλω να είμαι αδαής θεατής ενός καινούριου μυστηρίου και να δίνω στον συγγραφέα, στο έργο, στον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς μια δίκαιη ευκαιρία. Να με εκπλήξουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα.

Τι βίωσα εψές.
Σε καμία περίπτωση δεν βαρέθηκα. Σε κανένα σημείο του έργου. Δεν έχασα την προσοχή μου για δύο ολόκληρες ώρες που διάρκεσε η παράσταση. Αυτό δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά. Έχει τύχει σε παράσταση να χάσω τον ειρμό, να διερωτώμαι συνέχεια τι θέλει να πει ο ποιητής, ή ο σκηνοθέτης ή να λυπάμαι τους ηθοποιούς σε ρόλους που δεν αταίριαστους και ξένους προς τους ίδιους.
Παρακολουθώ τακτικά θεατρικές παραστάσεις ως αφελής θεατής, δεν είμαι ειδική στη θεατρολογία, ούτε κριτικός θεάτρου, όλη την ενήλικη ζωή μου. Είμαι όμως θέλω να πιστεύω ένας άνθρωπος με μέση κρίση.
Το έργο αυτό με άγγιξε σε πολλαπλά επίπεδα. Ως ψυχολόγος και άνθρωπος με περισσή ενσυναίσθηση πόνεσα με τον πόνο των 4 πρωταγωνιστών.

Ένιωσα τον εγκλωβισμό του Τομ που ων γονεοποιημένο παιδί, κλήθηκε από τις ιδιάζουσες συνθήκες της οικογένειας του και της εποχής να καταπνίξει τα όνειρα και τις ευαισθησίες του προκειμένου να στηρίξει την μητέρα και την αδελφή του… Ο Άγγελος Αγαθάγγελος αν και μόλις 1 χρόνο μεγαλύτερος από τον γιο μου, έπαθα την πλάκα μου όταν μου είπε την ηλικία του μετά στα παρασκήνια, κατάφερε να μεταφέρει τις εσωτερικές συγκρούσεις, την αμφιθυμία, τις ενοχές, την σύγκρουση προσέγγισης αποφυγής του Τομ με την μητέρα του με ένα αριστοτεχνικό τρόπο. Δεν ήταν μόνο όσα έλεγε, αλλά και όσα δεν έλεγε που με άγγιξαν. Ίσως επειδή το «έχω δει το έργο» αυτό, με τα γονεοποιημένα παιδιά πολλές φορές στο γραφείο, ίσως επειδή είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στις συναισθηματικές μεταπτώσεις αυτού που είναι απέναντι μου, ίσως επειδή αν και τόσο νεαρός είναι τόσο ικανός και δουλεμένος, με συγκλόνισε. Επιστρέφοντας μετά στο σπίτι, φρέσκαρα τις γνώσεις μου για την βιωτή του Tennessee Williams και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχει ο «Γυάλινος Κόσμος».

Ένιωσα επίσης την αμφιθυμική, ανισόρροπη μητέρα την Αμάντα, που παραπαίει ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, που ζει από τις αναμνήσεις της και τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί συνειδητά στην πλέον μίζερη ζωή της. Η μεγάλη κυρία του κυπριακού θεάτρου Ιωάννα Σιαφκάλη, για ακόμη μια φορά μεταμορφώθηκε και εντυπωσίασε.

Έχω παρακολουθήσει την κυρία Σιαφκάλη σε πολλές παραστάσεις. Κάθε φορά είναι άλλη. Ακόμα και μέσα στο έργο μεταμορφώνεται. Σε καμιά σκηνή δεν είναι η ίδια. Τέλεια αποτύπωση διαταραγμένης προσωπικότητας, δεν μπορώ να κάνω διάγνωση στον χαρακτήρα ενός θεατρικού έργου, αλλά ίσως η μητέρα του συγγραφέα να είχε οριακή διαταραχή προσωπικότητας.

Η αδελφή του Τομ, η Λάουρα, είναι μια άλλη ιστορία. Άλλη διάγνωση είχε και η αδελφή του συγγραφέα, είπαμε το έργο είναι αυτοβιογραφικό. Η Βάρσια Αδάμου, μια επίσης νεαρή ηθοποιός, κατάφερε να μεταφέρει με ρεαλισμό την ψυχική κατάσταση μιας νεαρής κοπέλας που πάσχει από σωματική αναπηρία, κοινωνική φοβία, αγχώδη διαταραχή και εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση. Κι αυτή γονεοποιημένο παιδί, με στοιχεία απόσυρσης στον γυάλινο κόσμο της. Ο οποίος είναι ευφάνταστα φωτισμένος, στην άκρη του σκηνικού, αλλά ταυτόχρονα στο κέντρο. Στο κέντρο όλης της αφήγησης και της μνημονικής αναδρομής.
Την ένιωθα συνέχεια την Βάρσια, ειδικά όταν δεν μιλούσε να συναισθάνεται και να αισθάνεται και να υπάρχει με τον δικό της ιδιόμορφο τρόπο στον δικό της γυάλινο κόσμο….

Ο Τζιμ, ο τέταρτος χαρακτήρας του έργου, που υποδύεται ο Νικόλας Πέτρου, είναι η παραφωνία που «εισβάλλει» στην περιθωριακή ζωή της τριμελούς οικογένειας. Συμβολίζει τον έξω κόσμο, αυτόν που τελικά σπάζει τον γυάλινο της Λάουρας. Ένας «παίχτης», νεαρός, φαντασμένος, πομπώδης, ο οποίος μαγεύεται από την ιδιόμορφη και ντροπαλή Λάουρα και για μια στιγμή ενδίδει. Στον τόσο διαφορετικό ψυχισμό μιας γυναίκας που ζει μια ζωή στην ντροπή και την αυτολύπηση, κουβαλώντας μια σωματική αναπηρία που της έχει σημαδέψει την ψυχή. Είδα στα μάτια του την απόγνωση όταν συνειδητοποίησε πόσο πολύτιμο κρίνο άγγιξε γαλάζιο και τον έσπασε όπως την μύτη του 13χρονου γυάλινου ρινόκερου της… Το συζήτησα μετά με τον Νικόλα. Του είπα: «Πώς ένιωσες σε εκείνο το παράθυρο που μπόρεσες να δεις μέσα από τα μάτια της Λάουρας την ώρα που ενέδωσε τον φόβο της εγκατάλειψης που για μια ζωή της φύτεψες σαν σφαίρα στην καρδιά;» Μου αποκάλυψε πως στις αρχικές πρόβες έκλαιγε και δεν άντεχε ειδικά εκείνο το κομμάτι.

Είναι νέα παιδιά οι 3 ηθοποιοί, είναι μεγάλη με την έννοια του καλλιτεχνικού εκτοπίσματος αλλά ταυτόχρονα τόσο νέα η κυρία Σιαφκάλη.
Η παράσταση ήταν συγκλονιστική.

Κρίμα που δεν ήταν ο Ανδρέας ο Τηλεμάχου εψές να τον πάρω μια σφικτή αγκαλιά και να τον ευχαριστήσω για το έργο που δημιούργησε για άλλη μια φορά.

Εμπιστεύτηκε τον Άγγελο την Βάρσια και τον Νικόλα, τον εμπιστεύτηκε η Ιωάννα, τον εμπιστευτήκαμε εμείς. Και αποδείχθηκε άξιος της εμπιστοσύνης μας.
Μόνο έτσι προχωράμε μπροστά. Όταν εμπιστευόμαστε τους νέους ανθρώπους και τις νέες ψυχές. Σας συστήνω το έργο ανεπιφύλακτα.

Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος,συγγραφέας, αδαής θεατρόφιλος.