Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που περιμένουν να αλλάξει κάτι δραστικά στην ζωή τους για να ανασάνουν.

Να ενηλικιωθούν για να φύγουν από ένα κακοποιητικό σπιτικό.

Να χωρίσουν για να γλιτώσουν από ένα κακοποιητικό σύντροφο.

Να μεγαλώσουν τα παιδιά τους για να ξεκουραστούν

Να ξοφλήσουν ένα δάνειο

Να βρουν την πραγματική αγάπη…

Είναι αλήθεια πως κάποια δεδομένα στη ζωή μας σε δεδομένες στιγμές είναι δυσβάστακτα. Είναι αλήθεια πως έχει μέρες που η μοναξιά είναι δυσβάστακτη και η ερωτική ερημιά σε στοιχειώνει. Έχει μέρες που νιώθεις πως δεν σε αγαπάει κανείς και ούτε σε καταλαβαίνει. Έχει περιόδους που το αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις άλλη επιλογή, από του να βάλεις τα δυνατά σου, να σκάσεις και να κολυμπήσεις. Για να φτάσεις στην άλλη άκρη της γης.

Τόσο μακριά φαντάζει η ευτυχία. Τόσο δυσπρόσιτη και ανεπίτευκτη. Κι όμως, κολυμπώντας φτάνεις κάποτε σε στεριά, και αγωνιζόμενος επιτυγχάνεις τους στόχους σου.

Και τότε;

Τότε μπορείς να χαρείς, να ευτυχήσεις, να ζήσεις.

Μπορείς;

Αν έχεις επενδύσει όλες σου τις δυνάμεις στο να περιμένεις και να επιδιώκεις εκείνη τη μέρα που θα ξεφορτωθείς τον βραχνά σου, και ταυτόχρονα δεν έχεις μάθεις να ζεις όμορφα, θα μπορέσεις να το χαρείς;

Θα δυσκολευτείς. Δεν θα σου φαίνεται οικεία η ευτυχία. Ίσως γίνεις και αυτοκαταστροφικός πιστεύοντας μέσα σου πως δεν την αξίζεις.

Σκέψεις κάτω από μια φωτογραφία.

Φθινόπωρο του 2008 τα παιδιά κι εγώ σε μια κρουαζιέρα.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος.

Κι όμως δεν τα βάζαμε κάτω. Προσπαθούσαμε κι αγωνιζόμασταν για το καλύτερο, και παράλληλα ζούσαμε.

Θα μου πείτε, είχατε λεφτά να πάτε κρουαζιέρα. Είχαμε. Οι περισσότεροι είχαμε τότε. Ήταν πριν την κρίση.

Μπορούσα κάλλιστα όμως εκείνο το καλοκαίρι να πω, θα καθίσω ένα μήνα να ξεκουραστώ και δεν θα δουλεύω αδιάκοπα κι ας μην πάμε με τα παιδιά την τριήμερη κρουαζιέρα με τον Ραδιομαραθώνιο. Θα μπορούσα. Επέλεξα να δουλέψω όλο το καλοκαίρι, για να δώσω στα παιδιά και στον εαυτό μου μια ευκαιρία χαράς, ταξιδιού κι ανεμελιάς το Φθινόπωρο.

Ήταν δύσκολη χρονιά το 2008, όμως δεν τα έβαζα κάτω. Δεν περίμενα μίζερη και παραδομένη να αλλάξουν τα πράγματα. Τα άλλαζα μόνη μου κάθε μέρα όπως και όσο μπορούσα.

Μπορείς κι εσύ, τόλμησε το.

Ζήσε χωρίς το τέλειο και το ιδανικό που προσμένεις. Βρες στιγμές χαράς σε μια δύσκολη μέρα. Κάνε το καλύτερο που μπορείς πιστεύοντας στον εαυτό σου και σε ένα καλύτερο αύριο.

Ναι, κάποια πράγματα χρειάζεται να αλλάξουν για να ζήσουμε ακριβώς όπως θέλουμε. Μπορούμε όμως στην πορεία να προπονούμαστε…

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος, συγγραφέας