Έχει κάτι ανθρωπάκια μικρά, πολύ μικρά.
Μικρά στο μπόι της ψυχής, γιατί αυτό έχει σημασία.
Που νομίζουν πως τους ανήκουν οι πάντες και τα πάντα.
Που θεωρούν πως έχουν μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις.
Που δεν σέβονται τον άνθρωπο και πατούν επί πτωμάτων προκειμένου να γίνει το δικό τους.
Που νομίζουν πως δικαιούνται να χρησιμοποιούν τον άλλον αδίστακτα.
Και που γελούν πονηρά και χαιρέκακα την ώρα που νομίζουν πως σε έχουν ξεγελάσει, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να παίξουν με τη νοημοσύνη σου.

Νομίζουν πως είναι όλοι σαν κι αυτούς.
Μικροί, φοβισμένοι, εγωκεντρικοί και με αίσθημα κυριότητας.
Πως δεν έχει ανθρώπους με φιλότιμο, επειδή οι ίδιοι δεν έχουν, και πως δεν έχει ανθρώπους με λεβεντιά, επειδή οι ίδιοι σκιάζονται και γλύφουν την εξουσία. Και νομίζουν πως μπορούν να σε ξεγελάσουν ή να σε φοβίσουν.
Ο φόβος για μένα είναι συνώνυμος με τον σεβασμό. Και σέβομαι μόνο πρόσωπα και οντότητες που αξίζουν σεβασμού.
Και η αυτών τοξικότητα δεν αξίζει σεβασμού.

Θα τους εκδικηθώ;
Όχι!
Δεν θα τους κάνω την χάρη να τους μοιάσω.
Απλώς θα αποσύρω το φιλότιμο, την ανιδιοτελή προσφορά και την αγάπη μου.

Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος και συγγραφέας.

Ξανθή, αλλά βαμμένη.