Είναι από τις σπάνιες φορές που παρακολουθώ τηλεόραση μαζί με τα παιδιά. (Κι αυτό όχι γιατί είμαι εναντίον της κοινής τηλεθέασης, πόσο μάλλον τη θεωρώ ιδιαίτερα χρήσιμη, αλλά επειδή όταν αυτά επιτέλους ησυχάσουν μπροστά στις αγαπημένες τους σειρές τότε εγώ βρίσκω το χρόνο να κάνω τις δουλειές του νοικοκυριού.) Την ώρα των διαφημίσεων των απορρυπαντικών από την οθόνη μας παρελαύνουν διάφορες πρωταγωνίστριες 3 σε 1: η σέξι αδύνατη κοπέλα με τα μικροσκοπικά εσώρουχα, η καλή νοικοκυρά και η χαρωπή μητέρα με τα τέλεια αψεγάδιαστα παιδιά.
Γυρίζω και κοιτάζω τα παιδιά μου να κυλιούνται ανελέητα στον πολιορκημένο καναπέ με τα ρούχα τους λερωμένα από χυμούς και σοκολάτες, να πιάνονται στα χέρια με την παραμικρή αφορμή, το σπίτι μου να είναι καθημερινά σε κατάσταση βομβαρδισμού κι εμένα τόσο άκομψη και βαρετή μέσα στις φόρμες μου αχτένιστη, άβαφη και με τα νεύρα υπ ατμόν. Γιατί δε μοιάζω στην κυρία από τη διαφήμιση; Μήπως δεν τα καταφέρνω τελικά; Πόσο καλός γονιός είμαι;
Η εποχή μας μας επιβάλλει περισσότερο από ποτέ άλλοτε να είμαστε πρότυποι γονείς. Σούπερ μαμάδες και πατεράδες. Αμάν πια, τόσες διαλέξεις ψυχολογίας παρακολουθήσαμε, τόσες εκπομπές είδαμε, τόσα βιβλία πρακτικής γονεϊκότητας διαβάσαμε.
Γιατί δεν τα καταφέρνουμε όμως κι εμείς και τα παιδιά μας να γίνουμε τέλειοι;
Πρώτον επειδή δεν υπάρχει τέλειος γονιός, μόνο κόπος δίχως τέλος. Το να είσαι γονιός δεν είναι ένα φανταστικό ταξίδι θεαματικών αποκαλύψεων και συνεχούς ευχαρίστησης. Το να είσαι γονιός σημαίνει ένας συνεχής αδιάκοπος κουραστικός αγώνας. Αυτό βέβαια δεν το δείχνουν οι λαμπερές διαφημίσεις ούτε το αναγνωρίζουν οι άλλοι γύρω μας. Όλοι ζητούν από τους γονιούς τελειότητα και υψηλές αποδόσεις. Τα παιδιά τους, οι δάσκαλοι των παδιών τους, οι γείτονες, οι φίλοι, οι συγγενείς.
Δεύτερον επειδή είμαστε άνθρωποι και υπάρχουν όρια στα συναισθηματικά και τα ενεργειακά μας αποθέματα. Μέχρις ενός σημείου μπορούμε να κουραστούμε. Μέχρις ενός σημείου μπορούμε να αντέξουμε. Μετά βέβαια, μπορούμε σίγουρα να είμαστε τέλειοι γονείς επειδή θα είμαστε πεθαμένοι! Είπαμε : τέλειος ίσον κάποιος που έφτασε στο τέλος. Επιτρέψτε μου το μαύρο χιούμορ. Εδώ μιλούμε για μαύρες πραγματικότητες.
Στους παλιούς «καλούς» καιρούς η Ψυχολογία και οι γνώμες των ψυχολόγων για το ανάγιωμα (ανατροφή) των παιδιών μας ήταν άγνωστες στους πολλούς γονείς στην Κύπρο. Οι γονείς μεγάλωναν τα παιδιά τους όπως τους είχαν μάθει οι δικοί τους γονείς χωρίς φόβο και ενοχές. Τα παιδιά δεν είχαν ούτε το θάρρος ούτε το δικαίωμα να αμφισβητήσουν τις μεθόδους των γονιών τους. Οι γονείς ένιωθαν ενδυναμωμένοι στο φυσικό τους ρόλο και τα παιδιά ένιωθαν ασφάλεια και σταθερότητα με γονείς που ήταν σίγουροι για τις αποφάσεις τους.
Σήμερα οι γονείς είναι αποδυναμωμένοι και κατατσακισμένοι από τις πραγματικότητές τους και τη συνεχή αμφισβήτηση της ικανότητάς τους. Καταπλακώνονται από ενοχές και καταντούν να μεγαλώνουν κακομαθημένα παιδιά χωρίς σαφή όρια τάξης και ευνομίας. Ο γνωστός κύπριος ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας στο βιβλίο του «Οδηγός Ψυχικής Υγείας για γονείς και εκπαιδευτικούς» (Λευκωσία 2004, σελ.41) αναφέρει: « Φαίνεται πως στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια εξαφανίστηκε η έννοια των δικαιωμάτων των γονιών. Μόνο υποχρεώσεις έχουν. Τρέχουν οι γονείς όλα τα απογεύματα να μεταφέρουν τα παιδιά τους από το ένα φροντιστήριο στο άλλο. Τα πάντα θα προσφέρουν στην κακώς νοούμενη ευημερία των παιδιών τους Ήταν μέσα σ αυτή την ατμόσφαιρα, όταν πριν είκοσι περίπου χρόνια μου τηλεφώνησαν να δώσω διάλεξη σε γονιούς για τα παιδιά και αρνήθηκα, λέγοντας «αν πρόκειται να γίνει Σύνδεσμος Προστασίας Γονιών από τα Παιδιά» τότε ευχαρίστως έρχομαι. Και έκτοτε σταμάτησα τις ομιλίες για παιδιά. Νομίζω είναι καιρός να διεκδικήσουν και ορισμένοι γονείς τα δικαιώματά τους. υπάρχει το μέτρο για όλα , όπως και για τα παιδιά».
Πόσο τέλειος γονιός είμαι; Ευτυχώς δεν είμαι τέλεια. Δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος. . . Κι ούτε θέλω να φτάσω. Λέω όχι όταν κρίνω πως χρειάζεται, αφήνω το σπίτι ασκούπιστο και ασφουγγάριστο μέχρι να ξανάρθει η κοπέλα που καθαρίζει, αφήνω τα παιδιά στην babysitter και βγαίνω έξω και διασκεδάζω με το σύντροφό μου όποτε νιώσω την ανάγκη, βάζω ως προτεραιότητα τη δική μου ισορροπία και ευημερία. Αν εγώ γίνω χίλια κομμάτια, αν φτάσω στο ύψιστο σημείο της αντοχής μου, αν αρρωστήσω σωματικά και ψυχολογικά τότε δε θα είμαι καθόλου καλός γονιός. Δεν είναι έτσι;
το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αγλαντζιά το 2006