Αφιερωμένο…
ΘΑ ΣΕ ΕΚΔΙΚΗΘΏ, μαμά!
Όση εμπιστοσύνη δε μου έδειξες θα συνεχίσω να τη δείχνω
στα παιδιά μου.
Όσα καλά λόγια ξέχασες να μου πεις θα συνεχίσω να τους τα
λέω ώσπου να τα πιστέψουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους.
Όσες φορές με λύπησες επειδή ήμουν χαρούμενη θα είναι
για εμένα το κίνητρο να χαίρομαι με τη χαρά των παιδιών μου.
Με τις λύπες τους θα συνεχίσω να λυπάμαι, όμως. Επειδή
τα αγαπώ και δε θέλω να ταλαιπωρούνται, έστω κι αν δε συμφωνώ
με όλες τις επιλογές τους.
Θα σε εκδικηθώ, μαμά.
Συνεχίζοντας να προσπαθώ να είμαι θετικός και αισιόδοξος
άνθρωπος. Να πιστεύω στο καλό μέσα στους ανθρώπους και
να τους συγχωρώ όλους, ακόμα και τον εαυτό μου.
Το ξέρω πως με αγαπάς, μαμά.
Είναι ένστικτο ζωώδες η αγάπη της μάνας για το παιδί της.
Θέλει πολλή δουλειά να εξευγενιστεί, πνευματική και ψυχική,
και δε σε κατηγορώ που δεν μπόρεσες να τη φέρεις όλη εις
πέρας. Γνωρίζω πως είχες κι έχεις καλές προθέσεις, παρά την
εμφανή τοξικότητά σου στη ζωή μου. Δεν το έκανες επίτηδες.
Με αγάπησες και με αγαπάς όπως ακριβώς αγαπάς τον εαυτό
σου. Σκληρά, ανεπιτήδευτα, άγρια, ενοχικά. Λυπάμαι που
έχεις τέτοια δύσκολη σχέση με εσένα, αλλά δεν μπορώ να γίνω
η θεραπεύτριά σου. Είμαι η κόρη σου.
Το ξέρω πως με αγαπάς, μαμά, αλλά γνωρίζω και πως με
βλάπτεις.
Γι’ αυτό ζω τόσο μακριά από εσένα.
Γι’ αυτό αντέχω λίγες μόνο ώρες την παρουσία σου χωρίς
να γίνομαι καθρέφτης.
Το γνωρίζω πως με αγαπάς, μαμά, αλλά δεν το ξεχνώ πως
με βλάπτεις.
Θα συνεχίσω να σε αγαπώ, όσο δύσκολο κι αν το κάνεις κάποιες
μέρες. Επειδή φρόντισα να μάθω την ιστορία σου, και
ήταν δύσκολη. Στη θέση σου μπορεί να γινόμουν τοξικότερη.
Θα συνεχίσω να σε αγαπώ, μαμά.
Αλλά θα σε εκδικηθώ γλυκά.
Αγαπώντας τα παιδιά μου και τον εαυτό μου όπως ποτέ δε
φαντάστηκες.
Καληνύχτα.
Θέκλα Πετρίδου
