Page 146 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Ναι, το θυμάμαι. Και σε πίεζε, μου είχε πει τότε, να χωρίσεις για να μπορέσετε να
παντρευτείτε.

- Φυσικά, εγώ δεν είναι γι’ αυτό που χώρισα. Χώρισα επειδή το ήθελε και η Μαρία
και η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Μετά που χώρισα λοιπόν, η Καίτη μού έγινε
στενός κορσές. Ήθελε να με γνωρίσει στην οικογένεια της, ήθελε να

αρραβωνιαστούμε πριν καν βγει το διαζύγιο μου, δυο μήνες μετά που έφυγα από το
σπίτι ήθελε να περάσουμε βέρες. Και επίσης, προσπαθούσε να μείνει και έγκυος.

- Από μόνη της θα έμενε;

- Όχι, βέβαια, αλλά την έπιασα να μου λέει ψέματα για τις γόνιμες της μέρες κτλ και
όταν της το έθιξα μου είπε στα ίσια : εγώ είμαι 37 χρονών, δεν έχω χρόνο να
περιμένω. Και όπως αντιλαμβάνεσαι, εγώ δεν ήθελα μόλις βγήκα από ένα γάμο 17
χρόνων και με μεγάλα παιδιά να πάω αμέσως να ξανακαλουπωθώ. Έτσι, την έκανα
με ελαφρά πηδηματάκια.

- Δεν έστριψες δηλαδή διά του αρραβώνος;

- Όχι. Έστριψα δια να μην αρραβωνιαστώ. Χα χα.

- Μάλιστα. Άρα ξεμπέρδεψες και με την Καίτη.

- Τρόπος του λέγειν. Με πελεκούσε πολύ καιρό μετά. Με κατηγορούσε πως της
έφαγα δυο πολύ σημαντικά χρόνια από τη ζωή της, πως την κορόιδεψα, με έκανε

ρεζίλι στο γραφείο. Πήγε και είπε σε όλους για τη σχέση μας. Η κατάσταση ήταν
εκτός ελέγχου για πεντέξι μήνες περίπου. Μετά είδε κι απόειδε όταν κατάλαβε πως
εγώ δεν ενδιαφερόμουν και τελείωσε το πράγμα.

- Μάλιστα.

- Και τώρα ήρθα να σε δω, γιατί νομίζω πως έπαθα ζημιά.

- Ζημιά;

- Εννοώ συναισθηματική. Δεν μπορώ να ερωτευτώ. Τον καιρό που ήμουν
παντρεμένος και απελπισμένος, την Έφη πίστεψα πως την ερωτεύτηκα, αλλά στην

ουσία ήταν μια διέξοδος από τον τελματωμένο γάμο μου, όπως είχες πει κι εσύ τότε.

- Τα θυμάσαι βλέπω.

- Ξέρεις πόσες φορές ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια σου αυτά; ειδικά για τα
συναισθήματα που πίστευα πως ένιωθα για την Καίτη; Πολλές φορές είπα, τελικά η
τρελή είχε δίκιο.

- Ευχαριστώ.

146