Page 138 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Το καλό σου ότι τα ξέρεις και τα αναγνωρίζεις! Χα χα. Δημήτρη, έχει στιγμές που
πιστεύεις πως είσαι προβληματικός;

- Για να έρθω εδώ;

- Έλα τώρα.

- Ναι, έχει στιγμές που σκέφτομαι πως δεν έχω ακολουθήσει τα στάδια που
ακολούθησαν οι συμμαθητές μου ή οι αδελφές μου, αλλά πάλι ήταν από επιλογή
και συνθήκες ζωής.

- Οκ, τότε ας μην ξαναχρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Δεν μου αρέσει καθόλου. Αν
ξεκινούμε από αυτή την αφετηρία πως όποιος δεν ακολουθεί αυτά που υποβάλλει η
κοινωνία και το σύστημα, τότε δεν κάνουμε ψυχοθεραπεία εδώ, κάνουμε
κατηχητικό!

- Αχα χα χα χα.

- Χαίρομαι που σε έκανα και γέλασες. Λοιπόν, στο θέμα μας. Πες μου για την πρώτη
σου σχέση.

- Η Χριστίνα ήταν μια συμφοιτήτρια μου. Την γνώρισα από το πρώτο έτος, εγώ όμως
ήμουν στον κόσμο μου. Μου άρεσε βέβαια, πολύ εντυπωσιακή κοπέλα, αλλά δεν

περίμενα πως θα της άρεσα εγώ.

- Γιατί;

- Επειδή ήμουν ντροπαλός και είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση, κυρία ψυχολόγα!

- Μάλιστα. Και πού το αποδίδεις αυτό;

- Επειδή ήμουν πάντοτε ευαίσθητος και αρρωστούσα εύκολα. Και οι γονείς μου με
πρόσεχαν πολύ. Ούτε ποδόσφαιρο δεν με άφηναν να παίξω.

- Μάλιστα. Και ο τραυματισμός σίγουρα σε δυσκόλεψε.

- Πολύ. Για έξι μήνες ήμουν στο κρεβάτι. Πολύ δύσκολο για ένα νέο άνθρωπο.
Φοβόμουν κιόλας πως θα μου έμενε κάποιο ελάττωμα στο βάδισμα. Και τα δυο μου
πόδια ήταν εγχειρισμένα και με βίδες. Ευτυχώς την γλίτωσα.

- Αυτό που συνήθως δεν προσέχουμε σε ένα τραυματισμό, μια σοβαρή ασθένεια ή
μια μεγάλη εγχείρηση, είναι το ψυχολογικό αντίκτυπο στον ασθενή και ειδικά στους
νέους ανθρώπους. Μια τέτοια εμπειρία είναι τραυματική και χρειάζεται

ψυχοθεραπεία, παράλληλα με την ιατρική θεραπεία.

- Το ξέρω. Γι’ αυτό και από τότε ξεκίνησα να διαβάζω ψυχολογία.

- Και σίγουρα αυτό σε βοήθησε.

138