Page 139 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Ναι, βέβαια, αλλά δεν με αποκατέστησε πλήρως! Χα χα

- Πες μου, λοιπόν, για τη Χριστίνα.

- Που λες, η Χριστίνα με πλησίασε όταν ήμουν στο κρεβάτι. Ερχόταν και με έβλεπε
τακτικά και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και στο τέλος καταλήξαμε ζευγάρι.

- Πώς πέρασες σε αυτή τη σχέση;

- Πολύ όμορφα… Ανακαλύψαμε μαζί τον έρωτα, όπως στη Γαλάζια Λίμνη, την ξέρεις

την ταινία;

- Ναι, και μου αρέσει πολύ.

- Που λες, περάσαμε πολύ όμορφα. Ήμουν πραγματικά ερωτευμένος. Σίγουρος πως
την ήθελα, πως αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Πετούσα μαζί της. Ήταν τα δυο

πιο όμορφα χρόνια.

- Χαίρομαι πολύ για σένα, που είχες μια τόσο όμορφη εμπειρία, Δημήτρη. Τι όμορφος
τρόπος να ξεκινήσεις την ερωτική σου ζωή.

- Ναι, αλλά, γιατί δεν νιώθω και τώρα με την Έφη το ίδιο; Γιατί δεν πετώ στα
σύννεφα; Μήπως δεν είμαι ερωτευμένος μαζί της;

- Ας μείνουμε λίγο στη Χριστίνα. Πώς χωρίσατε;

- Πολύ άσχημα. Πληγώθηκα πολύ. Η Χριστίνα ήταν μοναχοπαίδι. Οι γονείς της δεν
ήθελαν με τίποτα να την αποχωριστούν. Όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας, είχαμε
συμφωνήσει να αρραβωνιαστούμε και να ζήσουμε μαζί στη Λευκωσία. Οι γονείς της
όμως ήταν ανένδοτοι. Ή θα πηγαίναμε να ζήσουμε στο χωριό τους, στο σπίτι που της

έκτισαν, το οποίο χωριό σημείωσε βρίσκεται στην άλλη άκρη του νησιού, ή τίποτα.
Εγώ με καμία κυβέρνηση δεν θα πήγαινα να ζήσω σε ένα χωριό. Πάντα μου άρεσε η
Λευκωσία, η οποία, εκτός των άλλων, έχει και επαγγελματικές ευκαιρίες. Η αλήθεια
είναι πως κι εγώ την πίεσα, κι οι γονείς της την πίεσαν και στο τέλος βρήκε λύση.

- Τι λύση;

- Τα ξανάφτιαξε με την παιδική της αγάπη από το σχολείο. Συγχωριανός της και

λύθηκε το πρόβλημα.

- Μάλιστα.

- Και φαντάζεσαι πώς ήμουνα.

- Πώς το αντιμετώπισες;

139