Page 140 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Σαν άντρας. Γενναία, θαρραλέα. Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω πως η
πρώτη γυναίκα που αγάπησα έκανε τέτοιο πράγμα. Από την άλλη ένιωθα και τύψεις
πως εγώ την έσπρωξα να το κάνει με την επιμονή μου.

- Χμ. Ανησυχητικά ώριμη αντιμετώπιση για ένα 25χρονο.

- Το έπαιζα ώριμος, δεν ήμουν.

- Πες μου περισσότερα για το έγινε μετά.

- Μετά, επανήλθε το άσθμα μου. Πάθαινα κρίσεις άσθματος τακτικά. Ο γιατρός μού

έκανε όλες τις εξετάσεις και βρήκε πως με πείραζε η γύρη από τα λουλούδια. Και
ξανάρχισα τα φάρμακα και τα εισπνεόμενα.

- Μπορεί να ήταν και ψυχοσωματική αντίδραση.

- Όχι, είχα επιβεβαιωμένες κρίσεις. Η αιτιολογία σίγουρα ήταν ψυχολογική.

- Δημήτρη, έκλαψες καθόλου; Πένθησες για το χαμό σου;

- Έκλαψα λίγο τις πρώτες μέρες. Περισσότερο είχα νεύρα παρά θλίψη.

- Πώς έβγαζες τα νεύρα σου;

- Τσακωνόμουν με τους δικούς μου. Έγινα ιδιότροπος.

- Μιλούσες με κανένα για το θέμα;

- Όχι. Δεν ήθελα να γίνομαι φορτικός.

- Ενώ με τα νεύρα δεν γινόσουν…

- Προφανώς γινόμουν, αλλά έτσι το καταλάβαινα τότε. Η μάνα μου προσπαθούσε να
με πλησιάσει, εγώ ήμουν απλησίαστος. Με ρωτούσε αν με πείραξε από την κοπέλα,

εγώ της έλεγα όχι, ποιος την χ… τώρα, αλλά στην ουσία δεν ήμουν καλά.

- Με κανένα φίλο σου μίλησες;

- Μιλούσα με ένα φίλο μου, ο οποίος μου έλεγε να την ξεχάσω, δεν αξίζει και τέτοια.
Και να σου πω την αλήθεια, ύστερα από λίγο καιρό σταμάτησα να του μιλώ, επειδή

ένιωθα ηλίθιος που ακόμη την σκεφτόμουν και δεν το ξεπερνούσα.

- Δημήτρη, μια σχέση δύο χρόνων θέλει τουλάχιστον έξι μήνες πένθους για να την
ξεπεράσεις. Δεν είναι δυνατόν να είσαι μια χαρά στις δυο εβδομάδες.

- Τώρα το γνωρίζω. Τότε νόμιζα πως ήμουν αδύνατος χαρακτήρας που δεν το
ξεπερνούσα.

140