Page 161 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

απαγορεύονται. Όχι μόνο εδώ, αλλά και παντού. Ήδη, μπροστά σου το είπα στη
Μαρία, να με ενημερώνει όταν συμβεί κάτι τέτοιο.

- Είσαι αυστηρή.

- Είμαι, διαφορετικά δεν θα απεξαρτηθείς. Εκτός κι αν θέλεις να χωρίσεις και να
συνεχίσεις να πηγαίνεις με τρεις διαφορετικές την εβδομάδα.

- Όχι, δεν τη θέλω έτσι ζωή.

- Δική σου επιλογή. Άμα δεν την θέλεις, θα υποστείς την αυστηρότητά μου.

- Οκ. Να σου πω τωρά τι μου είπε η Μαρία;

- Μου το είπες 500 φορές, αλλά, ναι, να μου το ξαναπείς. Σε μένα δεν κάνεις κακό
όταν το λες. Να το επαναλαμβάνεις μέρα νύχτα στη Μαρία, είπαμε, κάνει κακό. Την

τιμώρησες αρκετά για την μια της παρασπονδία και αυτή σε δέχεται, επειδή
αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έκανες ήταν εξάρτηση και όχι επίτηδες.

- Οκ. Να σου πω;

- Πες μου.

- Που λες, εγώ έλειπα, τα μωρά ήταν στη γιαγιά τους και βγήκε έξω με φίλους από τη
δουλειά. Και με έπαιρνε τηλέφωνο κατά τη μία το πρωί κι εγώ δεν απαντούσα.

- Γιατί δεν απαντούσες;

- Αφού ξέρεις τι έκαμνα.

- Να μου το πεις ξανά.

- Επειδή ήμουν στο κρεβάτι με μιαν από τις φιλενάδες μου.

- Συνέχισε.

- Που λες, εγώ δεν απαντούσα κι αυτή νευρίασε και άρχισε κι έπινε. Και μετά έφυγαν
οι υπόλοιποι. Κι έμεινε με το βλάκα, τον άσχημο.

- Είδαμε κι εσένα τον όμορφο τι χαΐρι έκανες.

- Ευχαριστώ.

- Ό,τι σου πω «εν χάκκιν σου».

- Ευχαριστώ. Να συνεχίσω;

- Ναι προχώρα.

161