Page 20 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

Ο Χρίστος ήρθε 10 λεπτά πριν από το ραντεβού του, φορώντας το επαγγελματικό του
κουστούμι και έδειξε να εκπλήττεται από την εμφάνιση του γραφείου μου. Το καθιστικό
μοιάζει με ένα σαλόνι σπιτιού, δεν θυμίζει ούτε γραφείο ψυχολόγου ούτε ιατρείο ούτε
τίποτα.

Τον καλωσόρισα πρόσχαρα, τον ρώτησα αν ήθελε κάτι να πιει ενώ θα περίμενε να

τελειώσω από το προηγούμενο ραντεβού και τον άφησα να περιμένει στο σαλόνι, έχοντας
την έγνοια του επειδή η γλώσσα του σώματος του και οι εκφράσεις του προσώπου του
έδειχναν τρομερό άγχος. Για να είμαι ειλικρινής, σκέφτηκα και την πιθανότητα να το
«σκάσει» μέχρι να τελειώσω από το προηγούμενο ραντεβού. Τόσο άβολα τον είδα να
νιώθει στο περιβάλλον του γραφείου.

Δεν έφυγε όμως. Περίμενε υπομονετικά, χτυπώντας το πόδι του από αμηχανία και
δείχνοντας σαν παιδάκι που περιμένει να μπει για εξετάσεις στο πιάνο. Τον οδήγησα στο

γραφείο. Ξαφνιάστηκε που κάθισα σε μια πολυθρόνα απέναντι του και όχι στην καρέκλα
του γραφείου μου.

-Δεν είστε γιατρός; Δεν θα καθίσετε στην καρέκλα σας;

-Δεν είμαι γιατρός, είμαι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Την καρέκλα στο γραφείο την
έχω για όταν γράφω. Θα καθίσω απέναντι σου, νιώθεις καλά με αυτό;

- Εμ, ναι.

Όταν πρωτοξεκίνησα να δουλεύω, ήθελα να νιώθω την ασφάλεια ενός γραφείου μπροστά
μου. Για να κρύψω την ανασφάλεια μου και να μην εκτίθεμαι συναισθηματικά στους
πελάτες μου. Μεγαλώνοντας όμως, και αποκτώντας περαιτέρω εκπαίδευση και εμπειρία

στην ψυχοθεραπεία, και πηγαίνοντας και η ίδια σε ψυχοθεραπευτή, δύο χρόνια μετά
ένιωσα έτοιμη να κάθομαι σε μια πολυθρόνα απέναντι από τους πελάτες μου. Είναι
δύσκολο να είσαι πελάτης στον ψυχολόγο. Απογυμνώνεις την ψυχή σου σε ένα άγνωστο,
τουλάχιστον στην αρχή. Δεν είναι καλό κι εμείς να κάνουμε λίγα πράγματα για να νιώσουν
άνετα μαζί μας οι πελάτες μας;

Η αλήθεια είναι πως έχει φορές που δυσκολεύομαι πολύ να κάθομαι στην πολυθρόνα.
Όταν εγώ δεν νιώθω καλά, όταν με βασανίζει ένα προσωπικό πρόβλημα, όταν η δική μου

ψυχολογία είναι πεσμένη. Αλλά επιμένω, κάθομαι εκεί και εκτίθεμαι. Κι αυτό βοηθάει κι
εμένα και τον πελάτη μου. Οι ψυχολόγοι και οι ψυχοθεραπευτές δεν είμαστε τέλειοι. Δεν
έχουμε επιλυμένα όλα τα προσωπικά μας προβλήματα, και πολλές φορές η ζωή μας δεν
είναι καν πρότυπο για να ακολουθήσουν οι πελάτες μας. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα την
παροιμία: «Ράφτης άραφτος, παπάς αδιάβαστος, ποδηματάς ανυπόδητος». Αυτή η
παροιμία με εκφράζει πολλές φορές. Για αυτό, και παρόλο που τελείωσα τα απαραίτητα
χρόνια προσωπικής ψυχοθεραπείας, κατά καιρούς επιστρέφω στον καναπέ του
ψυχοθεραπευτή μου. Και για να γίνω καλά και για να με ακούσει κάποιος, που όλη μέρα

ακούω τους άλλους, και για να μπορώ να μπαίνω στην ψυχολογία του

20