Page 17 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

Μέσα από την αφήγηση του Μιχάλη αναδύονται τα κοινωνικά του στερεότυπα, οι
προκαταλήψεις του, οι φόβοι του, το μπέρδεμα με το παλιό και το καινούριο, ο
διαχωρισμός του ερωτισμού σε σεξ χωρίς συναισθήματα και έρωτα με τη γυναίκα σου, ο
διαχωρισμός μεταξύ αγοριού και κοριτσιού στα δικαιώματα των νέων ανθρώπων, το

ταμπού της παρθενίας κτλ.

Τον Μιχάλη τον αγαπώ, όπως και όλους τους πελάτες και πελάτισσές μου. Δεν τον
κατακρίνω. Δεν μπορώ να τον κατακρίνω. Είναι ταλαιπωρημένος και δυστυχισμένος. Ήρθε
κοντά μου να ζητήσει βοήθεια για να νιώσει καλύτερα. Να μπορέσει να ζήσει με τον εαυτό
του και την ιστορία του. Ο Μιχάλης και η Μαρούλα και τα παιδιά τους είναι για μένα
«θύματα» μιας κοινωνίας μικρής και παράξενης, με όλα τα αντιφατικά συστατικά που
ανέφερα πιο πάνω. Έχουν λόγους να λειτουργούν με τους τρόπους που λειτουργούν. Και το
πιο σημαντικό : οι ίδιοι ταλαιπωρούνται. Οι ίδιοι υποφέρουν. Τι είναι πιο σημαντικό στη
ζωή ενός ανθρώπου από την προσωπική του ευτυχία; Κι όταν η ιστορία σου και η χώρα

στην οποία ζεις σε εξοπλίζουν με διάφορα αντικρουόμενα όπλα δεν είναι εύκολο να
καταλήξεις μόνος και δυστυχής όπως τον Μιχάλη; Ο Μιχάλης για μένα έχει ως μεγαλύτερο
εμπόδιο στην ευτυχία του τον ίδιο του τον εαυτό. Το υπερεγώ του όπως θα έλεγε ο θείος
Φρόυντ. Τον χώρο εκείνο στο μυαλό του όπου έχει αποθηκευμένες όλες τις κοινωνικές
ηθικές εντολές και απαγορεύσεις. Αυτό τον ταλαιπωρεί πρώτα και μετά οι άνθρωποι γύρω
του.

Στη θεραπεία μας με το Μιχάλη βάζουμε στόχους. Μικρούς και εφικτούς. Να μάθει πρώτα

να συγχωρεί τον εαυτό του. Κρύβει μέσα του πολύ πόνο και θυμό για το ότι δεν κατάφερε
αυτά που έβαλε ως στόχους στη ζωή του. Στη συνέχεια διαπραγματευόμαστε τις
πεποιθήσεις του, τις απόψεις του για τη ζωή και τα κοινωνικά του στερεότυπα. Είναι
δύσκολο κομμάτι αυτό. Δύσκολο να επέμβεις σε ένα προγραμματισμό δεκαετιών. Και
χρειάζεται πολλή λεπτότητα. Ως ψυχοθεραπεύτρια δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω και να
κατακρίνω τον πελάτη μου. Στόχος μου είναι η λειτουργικότητα. Να βρει δηλαδή τρόπους
που να μπορεί να είναι ευτυχισμένος και η ζωή του να συνάδει με τα πιστεύω του. Κατά
την άποψη μου, ως ψυχολόγος και θεραπεύτρια, ο διχασμός, τον οποίο βίωσε και βιώνει ο
Μιχάλης, είναι κοινωνικά επιβεβλημένος στον ίδιο. Δεν τον επέλεξε. Δεν επέλεξε να
γεννηθεί και να μεγαλώσει στην Κύπρο. Δεν επέλεξε την ιστορία του νησιού μας, δεν
επέλεξε τους γονείς που τον μεγάλωσαν και τα «ιδανικά» που του εμφύσησαν. Οι Ινδοί,

φυσικά, με την πίστη τους στο κάρμα και στις προηγούμενες ζωές, θα μας έλεγαν πως ο
Μιχάλης «επέλεξε» να γεννηθεί σε αυτή την οικογένεια κλπ. Ως θεραπεύτρια όμως, δεν
επικαλούμαι καμιά θρησκεία και κανένα πιστεύω. Ως άτομο δικαιούμαι να έχω όποιες
πεποιθήσεις θέλω. Την ώρα της θεραπείας όμως, υποχρεούσαι να «αδειάζεις» όσο
μπορείς περισσότερο. Να απομακρύνεσαι από τον δικό σου φακό του κόσμου και να
προσπαθείς να μπαίνεις «στα παπούτσια» του πελάτη σου. Είμαι γυναίκα και είμαι Κύπρια.
Αν κάναμε με το Μιχάλη μια προσωπική συζήτηση και όχι μια ψυχοθεραπευτική συνεδρία,
αν ήμουν μια από τις κοπέλες που γνώρισε στο διαδίκτυο, είναι σίγουρο πως θα θύμωνα

μαζί του, μπορεί να του τα έψαλλα και κανονικά. Είναι πελάτης μου, όμως. Ήρθε κοντά μου

17