Page 12 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

ο
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ

Για να μπορέσεις να καταλάβεις ένα άνθρωπο, τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται,
πρέπει να μελετήσεις την κοινωνία στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η κυπριακή
κοινωνία είναι ιδιαίτερη. Σε αυτό το μικρό νησί, από το οποίο πέρασαν τόσοι και τόσοι
κατακτητές από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, ο λαός, στην προσπάθειά του να
επιβιώσει έπρεπε να προσαρμοστεί. Ιδιαίτερα σημειώνω την περίοδο της τουρκοκρατίας,

κατά την οποία οι γονείς έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο να μην ξεχωρίζουν τα παιδιά τους.
Να είναι σιωπηλά, ταπεινά και να μην φαίνονται, για να γλιτώσουν από το παιδομάζωμα.

Αυτές οι πρακτικές στην ανατροφή των παιδιών επί τουρκοκρατίας και ο συνεχιζόμενος
φόβος επί Αγγλοκρατίας, κατά τη γνώμη μου έχουν επηρεάσει βαθύτατα τον παραδοσιακό
τρόπο ανατροφής των παιδιών στην Κύπρο, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η ταπείνωση του
παιδιού, η δουλικότητα του, ο κατευνασμός της όποιας ανεξαρτησίας ή διαφορετικότητας.
Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε, για να δούμε πώς επηρεάζει και τους

σύγχρονους άντρες.

Από την εμπειρία μου ως ψυχοθεραπεύτρια, στην Κύπρο βλέπω πως διαχωρίζονται οι
νοοτροπίες των αντρών οι οποίοι είναι από 35-40 και πάνω σήμερα, και των νεότερων. Οι
συνομήλικοί μου άντρες και οι μεγαλύτεροι, κουβαλούν σαφώς μέσα τους τις διδαχές του
παραδοσιακού τρόπου ανατροφής, οι οποίες φαίνονται έντονα στις στάσεις, τις
πεποιθήσεις τους και στον τρόπο σκέψης τους γενικότερα. Οι νεότεροι άντρες δεν είναι
τόσο έντονα επηρεασμένοι, κουβαλούν όμως μέσα τους τον διχασμό της κυπριακής

κουλτούρας, καθώς βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας μεταβατικής περιόδου τρόπου
σκέψεως και νοοτροπίας.

Την εποχή που στη Δυτική Ευρώπη και στις Η.Π.Α. επιτελούνταν κοσμογονικές κοινωνικές
επαναστάσεις, όπως τον Μάη του 68 στο Παρίσι και στο Woodstock το 1969, στην Κύπρο
ήμασταν ακόμη πολύ πίσω. Είχαμε μια φρέσκα κουτσουρεμένη δημοκρατία και
ανεξαρτησία και ήδη ταλανιζόμασταν από τις διακοινοτικές ταραχές και τον εθνικό
διχασμό, με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 1974, το οποίο αποτελεί ακόμη μεγάλη και

εσωτερική πληγή για το λαό μας. Έτσι, δεν μπορέσαμε να συμμετέχουμε και να
συμβαδίσουμε στις κοινωνιολογικές και θεωρητικές εκείνες ζυμώσεις, οι οποίες οδήγησαν
στη σεξουαλική επανάσταση και στην εποχή των παιδιών των λουλουδιών. Ήμασταν ακόμη
τότε κρυμμένοι μέσα στο καβούκι μας, προσπαθώντας να επιβιώσουμε σε μια πατρίδα
ανήσυχη.

Μετά το 1974, και ενώ το τραύμα του εμφύλιου διχασμού και του πολέμου ήταν ακόμη
νωπό στις καρδιές των ανθρώπων, προκαλώντας κατά την άποψη μου, αισθήματα

ματαιότητας και αμοραλισμού, τότε αρχίσαμε να ερχόμαστε ως κοινωνία σε άμεση επαφή
με τα καινούρια ήθη των πιο εξελιγμένων χωρών, οι κάτοικοι των οποίων μας

12