Page 112 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Πώς βίωσες τις δυσκολίες με τους γονείς του;

- Δυσκολίες; Έτσι σου τις είπε; Πόλεμος κανονικός. Μέχρι και στην αστυνομία
κατέφυγα. Η μάνα του με έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο και με έβριζε. Και όταν
άλλαξα αριθμό, με έπαιρνε συνέχεια από απόκρυψη και το έκλεινε. Και δεν ήταν

μόνο αυτό. Είχε το θράσος να έρθει και στο σπίτι μου να κάνει φασαρίες.

- Μου τα είπε ο Χρίστος.

- Σου είπε επίσης, πως δεν έκανε τίποτα; Πως έμεινε απαθής, πως δεν την έδιωξε;
Μόνο της έλεγε: μάμα, ηρέμησε, θα πάθεις τίποτα! Ήρθε στο σπίτι μου ακάλεστη,

χτυπούσε τα κουδούνια η ώρα 11 το βράδυ. Και όταν της άνοιξα, άρχισε να με βρίζει
μεγαλόφωνα. Καλοκαίρι. Όλοι οι γείτονες στα μπαλκόνια, κι ο γιος μου στο διπλανό
δωμάτιο. Δράμα σου λέω, κι ο Χριστάκης είχε έγνοια να μην πάθει τίποτα η μάνα
του. Φαντάσου!

- Εσύ πώς ένιωσες τότε;

- Εγώ; Θύμωσα, θύμωσα πάρα πολύ.

- Με τη μητέρα του;

- Ναι, και περισσότερο με τον Χρίστο που δεν έκανε τίποτα.

- Και πώς το χειρίστηκες;

- Να σου πω, εκείνο το βράδυ έπαθα σοκ. Ήμουν κατάπληκτη. Δεν έκανα τίποτα.
Μετά που έφυγε η μάνα του, πήγα και ξάπλωσα. Την άλλη μέρα σκέφτηκα καλύτερα
: Έτσι είσαι εσύ; Θέλεις να μου τον πιάσεις; Είναι δικός μου. Και έβαλα μπροστά όλη
μου την υπομονή και την εξυπνάδα μου, ξέρεις, τη γυναικεία τσαχπινιά για να τον
κερδίσω. Τον έφερα σε σημείο που να πάει να τους βρει, να τους μιλήσει και να

τους το κόψει.

- Το κέρδισες δηλαδή το παιγνίδι;

- Τι εννοείς;

- Εννοώ κέρδισες τον Χρίστο.

- Που τώρα δεν τον θέλω!

- Μμ. Πότε άρχισες να μην τον θέλεις;

- Όταν, όταν…

- Όταν σου δόθηκε ολοκληρωτικά;

112