Page 109 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή
P. 109
- Πόσο μετά;
- Τι σημασία έχει; Μετά από κάποιους μήνες.
- Και όλο εκείνο το διάστημα η Σοφία πώς ήταν;
- Ήταν στενοχωρημένη και είχαμε καβγάδες και μου έλεγε πως είμαι δειλός και δεν
αντιμετώπισα τη μάνα μου επί τόπου, να τη βγάλω έξω. Θυμάμαι, μου έλεγε αν
θέλω να φύγω, να φύγω, και τέτοια.
- Μήπως σου είπε πως αν δε βάλεις τη μάνα σου στη θέση της να φύγεις;
- Εμ, ναι, πού το κατάλαβες;
- Αυτή θα ήταν μια λογική αντίδραση. Αν και μεγαλύτερη από σένα, η Σοφία είναι
γυναίκα. Και κάθε γυναίκα θέλει και δικαιούται ο σύντροφος της να την
υπερασπίζεται όταν δέχεται ανοίκεια επίθεση από την οικογένεια του. Κατά τη
γνώμη μου, ορθώς έπραξε που δε μίλησε στη μητέρα σου στην ίδια γλώσσα. Ήταν
δική σου δουλειά να τη βάλεις στη θέση της. Να σεβαστεί πως είσαι ενήλικας και τις
επιλογές σου. Κι εσύ, όμως, δεν το έκανες αμέσως, κωλυσιέργησες…
- Ήμουν μικρός, και φοβισμένος. Τότε δεν έβγαζα ακόμη πολλά χρήματα και κατά
κάποιο τρόπο είχα ανάγκη την πατρική μου περιουσία. Τώρα δεν με ενδιαφέρει πια.
Έχω τη δική μου δουλειά, βγάζω περισσότερα από όσα χρειάζομαι και δεν με νοιάζει
αν με αποκληρώσουν.
- Το απείλησαν κι αυτό;
- Ου, πολλές φορές. Σαν μοχλό πίεσης περισσότερο, πιστεύω. Αλλά δεν πέρασε το
δικό τους.
- Μπορεί να έπαθε ζημιά η σχέση σου, όμως, Χρίστο και στο τέλος να πέρασε το δικό
τους
- Θέλεις να πεις πως η Σοφία είναι έτσι τώρα από αυτά που περάσαμε από τους
γονείς μου;
- Δεν ξέρω, δεν την είδα τη Σοφία, δεν μίλησα μαζί της. Μπορεί αυτή η κατάσταση
που φαίνεται πως ήταν πιο έντονη από ότι ανέφερες περιληπτικά στην αρχή, να την
έχει τραυματίσει.
- Μα τι φταίω εγώ για αυτά που έκαναν οι γονείς μου;
- Δεν είπα ότι φταις. Η αναβλητικότητα σου στο να τους αντιμετωπίσεις, η
παθητικότητα σου στην αρχή μπορεί να τραυμάτισε τα αισθήματα της Σοφίας.
- Και δεν διορθώνεται αυτό;
109