Page 113 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Τι εννοείς, όταν δεν τον είχα ολοκληρωτικά, τον ήθελα και τώρα που τον έχω δεν τον
θέλω;

- Πολλές φορές μπαίνουμε σε μια σχέση πάθους χωρίς να κοιτάξουμε αν μας
ταιριάζει ο σύντροφος μας, χωρίς να αξιολογούμε τη σχέση αυτή καθαυτή.
Παρασυρόμαστε από την ανάγκη να κερδίσουμε τον άλλο, και δεν βλέπουμε

καθαρά ποιος είναι αυτός ο άλλος.

- Μπορεί να έχεις και δίκιο.

- Δεν ξέρω, μια σκέψη έκανα.

- Τι δε σου αρέσει πάνω στο Χρίστο;

- Η απάθεια του, η αναβλητικότητα του, η αδυναμία του, το γεγονός πως είναι
εξαρτημένος από μένα. Ότι κάνει με ρωτάει πριν. Σαν να είμαι η μάνα του!

- Χμ.

- Χμ. έχεις δίκιο. Συναισθηματικά ψάχνει μαμά;

- Δεν ξέρω. Πάντως σε ένα σημείο την είχε βρει!

- Πότε;

- Όταν εσύ τον διεκδικούσες από τη μάνα του. Τότε δέχθηκες υποσυνείδητα να
πάρεις το ρόλο της μητέρας. Κι ενώ μου είπες πως θύμωσες περισσότερο με τον
Χρίστο που δεν αντιδρούσε, η δική σου στάση στη συνέχεια δείχνει ότι είναι με τη
μάνα του που θύμωσες. Γιατί αν θύμωνες με τον Χρίστο δεν θα έμπαινες σε πόλεμο
με τη μάνα του. Ο Χρίστος ξέρει ότι την κατήγγειλες στην αστυνομία για τα

τηλεφωνήματα τότε;

- Δεν του το είπα εγώ. Του το είπε η μάνα του και το αρνήθηκα. Δεν είχε αποδείξεις.
Απλώς την έπιασαν τηλέφωνο από το τμήμα και της έκαναν παρατήρηση.

- Γιατί δεν το είπες στο Χρίστο;

- Επειδή θα στενοχωριόταν.

- Τον προστάτευες δηλαδή σαν καλή μαμά;

- Θέκλα, σταμάτα, μπερδεύτηκα. Δε νιώθω καλά.

- Συγγνώμη.

- Όχι, μην απολογείσαι. Δε φταις σε τίποτα εσύ. Εσύ αυτά που βλέπεις λες. Εγώ δεν
τα είχα αντιληφθεί έτσι. Πόσο δίκιο έχεις!

113