Page 108 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Μα, αντέχω; Εν τω μεταξύ, να σου πω την αλήθεια, μπαίνω στο διαδίκτυο και μιλάω
με διάφορες κοπέλες για να έχω κάποιον να μιλώ. Και μετά νιώθω τύψεις πως έστω
και διαδικτυακά απατώ τη Σοφία και μετά γίνομαι χειρότερα.

- Έχεις ανάγκη από γυναικεία συντροφιά και επιβεβαίωση.

- Τη Σοφία έχω ανάγκη!

- Ξέρει η Σοφία πως ήρθες να μιλήσουμε;

- Όχι, με τίποτα δεν θα της το έλεγα. Σου λέω, Θέκλα, δεν ξέρω τι θα συμβαίνει. Είναι

πολύ διαφορετική. Σαν τους ξένους είμαστε στο σπίτι. Κάποιες φορές,, όμως
γίνονται και καβγάδες. Όταν δεν αντέχω άλλο και αρχίζω να την πλησιάζω, μου λέει
: Τώρα θυμήθηκες; Τον καιρό που εγώ σε ήθελα και εσύ με έγραφες…

- Τι εννοεί;

- Τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας, η αλήθεια είναι πως είχε μέρες που
εξαφανιζόμουνα. Πήγαινα με τους φίλους μου στον Πρωταρά, έβγαινα σε κλαμπ και
τέτοια και η Σοφία ενοχλούνταν. Αλλά πέρασαν αυτά τώρα. Δεν τα έχω ανάγκη
πλέον.

- Φαίνεται, όμως, πως η Σοφία ίσως τραυματίστηκε νιώθοντας απόρριψη από σένα

εκείνη την περίοδο. Οι γονείς σου είπες πω ποτέ δεν ενέκριναν τη σχέση σας.

- Και τι μ’ αυτό; Έχουν καταλάβει, πλέον, πως είμαι εδώ και δεν πρόκειται να αλλάξω
γνώμη.

- Η Σοφία ήλθε καμιά φορά σε επαφή με τους γονείς σου;

- Ναι, στις αρχές, όταν συγκατοικήσαμε, η μάνα μου ήρθε δυο τρεις φορές, μας
κτύπησε την πόρτα της ανοίξαμε και άρχισε να ωρύεται.

- Δηλαδή;

- Ε, να φωνάζει στη Σοφία π…. , πως παρέσυρε το γιο της και τι γυρεύει μια μεγάλη
γυναίκα, χωρισμένη με μωρό με ένα μικρό και τέτοια. Η Σοφία της μίλησε με

σεβασμό, αλλά η μάνα μου το παραξήλωσε.

- Και εσύ πώς αντέδρασες;

- Πάγωσα, δεν περίμενα κάτι τέτοιο.

- Δεν είπες τίποτα στη μάνα σου;

- Όχι εκείνη την ώρα, μετά, πήγα μια μέρα στο πατρικό μου και ξεκαθάρισα τη θέση
μου.

108