Page 195 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

Όσα περισσότερα γνωρίζεις, τόσο δυσκολότερο να καταλήξεις σε μιαμ επιλογή.

Η αναβλητικότητα και η επιλεκτικότητα έχουν καταντήσει εμπόδια στη σύναψη αρμονικών
ερωτικών σχέσεων ή και γάμων.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, κατά το εγγλέζικο «no man is an island», και το
αριστοτελικό «ο άνθρωπος είναι ζώον (ον) κοινωνικόν», αλλά και των ευρημάτων της
σύγχρονης επιστήμης της Ψυχολογίας πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν
αισθήματα μοναξιάς, αποξένωσης, και κατάθλιψης, επειδή παραμένουν για μεγάλα
χρονικά διαστήματα ασυντρόφευτοι.

Πηγαίνοντας πίσω στα προϊστορικά χρόνια, ανακαλύπτουμε ξανά πως η φύση του
ανθρώπου είναι να ζει μαζί με το άλλο φύλο και να έχει έντονη σεξουαλική ζωή. Η
σεξουαλική λειτουργία στις πρωτόγονες φυλές ήταν περίπου όπως αυτήν της αναπνοής,
της κυκλοφορίας του αίματος, της λήψης τροφής, της ενούρησης και της αφόδευσης. Τώρα
με ποιαν από όλες αυτές τις λειτουργίες θα το ταυτίσουμε ή θα το αντιπαραβάλουμε,
εξαρτάται από την δική μας στάση απέναντι στο σεξ!

Με λίγα λόγια, απλώς ζούμε αφύσικες ζωές.

Δουλεύουμε πολλές ώρες, κοιμόμαστε λίγες και παίζουμε ακόμη πιο λίγες.

Ναι, και οι ενήλικες χρειάζονται το παιγνίδι. Και ώρες συναισθηματικής ηρεμίας,
ασφάλειας και ξεγνοιασιάς.

Βέβαια, θα μου πείτε, οι περισσότερες σχέσεις έχουν προβλήματα. Οι περισσότεροι γάμοι
δεν είναι ευτυχισμένοι.

Παρόλα αυτά, το να ζεις μόνος σου, χωρίς σύντροφο, στη ζωή, είναι καλύτερο; Σου δίνει
υγεία και ευτυχία; Σε γεμίζει; Δεδομένου και του ότι η κοινωνία μας έχει γίνει άξενη κι
αποξενωμένη και η έννοια της κοινότητας έχει εξαλειφθεί, είναι αφύσικο να μένουμε και
χωρίς σύντροφο. Και στα νεανικά χρόνια, και στη μέση ηλικία, και στην τρίτη ηλικία, ακόμη
και στην τέταρτη… Θυμάμαι την μακαρίτισσα τη γιαγιά μου, που πέθανε κοντά στα 95 και

ήταν για 25 χρόνια χήρα, που ένιωθε τρομερή μοναξιά. Πολλές φορές μου έλεγε πως την
πονάει η «καρκιά» της. Με την λέξη καρδιά στην κυπριακή διάλεκτο εννοούσε το στομάχι.
Το στομάχι μας είναι ο δεύτερος εγκέφαλος, ο συναισθηματικός όπως τον ονομάζουν
μερικοί, επειδή είναι το πρώτο όργανο το οποίο έχει συμπτώματα όταν δεν νιώθουμε
καλά. Ήταν λυπημένη η γιαγιά. Δεν άντεχε τη μοναξιά της. Έβρισκε τρόπους για να περνάει
την ώρα της, πόσες φορές δεν ξεχόρτιζε την αυλή της μάνας μου και έκοβε και δέντρα που
ήταν χρήσιμα, έμαθε ακόμα να κάνει «σμιλί» στα 80, και μας διηγούνταν συνέχεια τις
ιστορίες της ζωής της. Και στο τέλος, καθόταν στον ήλιο στην αυλή και μιλούσε μόνη της.
Και μας έλεγε: Δεν τρελάθηκα, το κάνω επίτηδες, μιλάω στον εαυτό μου για να νιώθω πως
έχω παρέα, επειδή εσείς λείπετε στις δουλειές σας, στα σχολεία σας, με βαρεθήκατε να

λέω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και κάθομαι εδώ και κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Αν μια

195