Page 193 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

ολοκληρωμένου ανθρώπου για τους γιους μας. Καθώς και το να παραμείνουμε μίζεροι και
δυστυχισμένοι εργένηδες άντρες μετά από ένα διαζύγιο. Η προσπάθεια να ξαναφτιάξουμε
τη ζωή μας, έχοντας υπόψη μας τα παθήματα του παρελθόντος που γίνονται μαθήματα,
καθώς και τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες τις δικές μας και των παιδιών μας,
μπορεί να αποβεί εξαιρετικά ωφέλιμο για όλους. Η γνώση πως η μάνα ενός αγοριού είναι
καλά και έχει σύντροφο, βοηθάει το παιδί να μη νιώθει υπεύθυνο για την ευτυχία της

μαμάς του, το ίδιο όμως ισχύει και για τον πατέρα του. Φυσικά, είναι πολλοί οι
προβληματισμοί σε μια τέτοια απόπειρα. Ο νέος σύντροφος οπωσδήποτε πρέπει να
αποδέχεται τα παιδιά της συντρόφου του και να τα δέχεται στη ζωή του ζευγαριού. Στην
περίπτωση που έχει και ο ίδιος παιδιά πρέπει να είναι διατεθειμένος και αυτός και η νέα
σύντροφος να βοηθήσουν τα παιδιά να γνωριστούν και να συνδεθούν μεταξύ τους,
κρατώντας ισορροπίες. Σίγουρα, τα παιδιά ενός άντρα που ζει με μιαν άλλη γυναίκα και τα
παιδιά της, μπορεί να νιώθουν πως στερούνται τον πατέρα τους και τον έχουν άλλα παιδιά
και να ζηλεύουν. Ή τα παιδιά μιας γυναίκας που ζει με έναν άντρα ο οποίος έχει παιδιά, να
νιώθουν πως ο νέος σύντροφος της μητέρας έχει περισσότερη αγάπη και αδυναμία στα

δικά του παιδιά παρά σε αυτά.

Αυτό που έχει σημασία στις αναδημιουργημένες οικογένειες είναι οι ισορροπίες που
κρατούν οι ενήλικοι. Σε ένα δεύτερο γάμο χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια και από τα
δύο μέρη ώστε τα παιδιά να βρουν τον χώρο τους. Ούτε παραμελημένα να νιώσουν, ούτε
να αποσπούν υπερβολική προσοχή από το ζευγάρι με αντιδραστικές συμπεριφορές. Η
καλύτερη προετοιμασία για την έλευση ενός νέου συντρόφου στα παιδιά είναι η
συναισθηματική ασφάλεια και σταθερότητα, τα όρια, τα οποία να έχουν ήδη τα παιδιά

συνηθίσει στην οικογενειακή ζωή από τον καιρό που η οικογένεια ήταν μονογονεϊκή.

Αυτό που αναφέρουν συνήθως τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνο με τη μητέρα, είναι πως
στο σπίτι δεν υπάρχει πολλή όρεξη, ζωηρότητα και ζωντάνια, όπως όταν υπάρχει και
σύντροφος. Δεν είναι ούτε μέσα στη φύση του άντρα, ούτε της γυναίκας να μεγαλώνει
παιδιά μόνος του. Θυμάστε πως στις πρωτόγονες κοινωνίες δεν υπήρχε μεν η έννοια του
ζευγαριού και τις πυρηνικής οικογένειας, τα παιδιά όμως τα μεγάλωνε όλη η φυλή μαζί.
Έτσι ο φόρτος της πρακτικής και συναισθηματικής δουλειάς έπεφτε σε πολλούς ώμους
ταυτόχρονα. Με την έλευση του θεσμού του ζευγαριού, την ευθύνη για το μεγάλωμα των
παιδιών είχαν το ζευγάρι και η εκτεταμένη οικογένεια. Με την οικογένεια-πυρήνα η

ευθύνη πέφτει στους ώμους δύο ανθρώπων. Το να είναι μόνο σε ένα άνθρωπο είναι κάτι
δύσκολο και αφύσικο. Πέραν της αφύσικης κατάστασης μιας ενήλικης γυναίκας που δεν
έχει προσωπική και ερωτική ζωή. Άρα, αξίζει τον κόπο και ως άτομα οι μονογονιοί να
προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε την οικογένεια μας, αλλά και ως κοινωνία να
στηρίξουμε την αναδημιουργία των χωρισμένων οικογενειών με την καταπολέμηση των
προκαταλήψεων εκείνων που δυσχεραίνουν αυτή την εξέλιξη.

Η οικογένεια, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Ο θεσμός μέσα στον

οποίο γεννιούνται και μεγαλώνουν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Το να εθελοτυφλεί μια

193