Page 121 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

ερωτευτούμε. Προσωπικά, πιστεύω πως το ερωτικό συναίσθημα έχει να κάνει με την
ερωτική χημεία δύο ανθρώπων και πως γνωστικά επιλέγουμε αν θα το αφήσουμε να μας
συνεπάρει ή όχι. Ειδικά στα πρώτα λεπτά, στα πρώτα στάδια μιας γνωριμίας, ο εγκέφαλος
μας κάνει ένα νοητικό τσεκάρισμα των υπέρ και των κατά ενός ανθρώπου, των βασικών
του χαρακτηριστικών. Και από κει και πέρα επιλέγει ο εγκέφαλος αν θα ερωτευτούμε ή όχι.
Κάποιες φορές, νιώθουμε ελκυστικά χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με μια

συμπληρωματική ψυχοπαθολογία με τη δική μας. Για παράδειγμα, αν είμαστε μια γυναίκα
που έχει θέμα με τη βία, υπήρξε δέκτης βίας στην παιδική της ηλικία από τον πατέρα της,
μπορεί να ελκύεται από ένα άντρα δυνητικά βίαιο ως συμπληρωματική ψυχοπαθολογία. Ή
αν είμαστε ένας άντρας που υποφέραμε από μιαν αυταρχική, επιβλητική μητέρα, μπορεί
να μας ελκύει μια γυναίκα με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι
κόρες των αλκοολικών που τείνουν να ερωτεύονται ή να παντρεύονται αλκοολικούς
άντρες. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, όσο επιδιώκει να μαθαίνει από τη ζωή και να
ωριμάζει, τόσο περισσότερο μπορεί να υπερβαίνει τις ψυχικές του δυσκολίες και να κάνει
επιλογές βασισμένες πάνω στα ψυχικά του χαρίσματα και όχι ελαττώματα. Αυτό φυσικά

προϋποθέτει θέληση για πρόοδο και πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη…

Και πάμε στο επόμενο φυσικό ερώτημα;

Πόση όρεξη για πρόοδο και πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη έχουν οι άντρες;

Ξαναπηγαίνοντας πίσω στην κυπριακή κοινωνία και στον παραδοσιακό τρόπο ανατροφής

των παιδιών, βλέπουμε πως στην ανατροφή ενός αγοριού δίνεται περισσότερη έμφαση
στο να γίνει σωματικά, κοινωνικά και οικονομικά δυνατός, στο να εκπληρώσει το πρότυπο
του δυνατού και πετυχημένου άντρα μεγαλώνοντας, να μάθει να μην εκφράζει
συναισθήματα στενοχώριας, λύπης και, φυσικά, να μην κλαίει. Είναι γνωστό σε όλους μας
το «οι άντρες δεν κλαίνε»… Το κλάμα όμως, είναι ένας πολύ φυσιολογικός τρόπος
εκτόνωσης για τον κάθε άνθρωπο όταν δεν νιώθει καλά, όταν τον πλημμυρίζουν αρνητικά
συναισθήματα. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και κλαίνε όταν δεν νιώθουν καλά, έχουν
καλύτερη ψυχική ισορροπία. Μια πρόσφατη έρευνα έχει αποδείξει το προφανές, πως μέσα

στα ανθρώπινα δάκρυα υπάρχει συμπυκνωμένη ποσότητα νευροδιαβιβαστών του άγχους
και της στενοχώριας. Όταν κλαίμε δηλαδή, διά των δακρυϊκών μας πόρων φεύγουν από το
σώμα μας οι «τοξικές» χημικές ουσίες που παράγει ο εγκέφαλός μας για να επικοινωνήσει
το άγχος, το στρες και τη στενοχώρια. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και κλαίνε, λοιπόν,
έχουν ένα δυνατό εργαλείο συναισθηματικής αποφόρτισης στα χέρια τους. Η
κοινωνικοποίηση και η ανατροφή ορισμένων ανθρώπων, κυρίως αντρών, τους έχει
«ακρωτηριάσει» από αυτή τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού.

Η κλασική ανατροφή των αντρών, επομένως, τους καθοδηγεί στο να δίνουν έμφαση στην
υλική και κοινωνική επιτυχία και όχι στην πνευματική πρόοδο και συναισθηματική
ανάπτυξη. Και ίσως και η υπερλειτουργία του αριστερού ημισφαιρίου, που συνήθως
παρατηρείται στους άντρες, να τους καθηλώνει στο να επιδιώκουν περισσότερο την υλική,
παρά την πνευματική πρόοδο. Αυτό φυσικά είναι μια γενίκευση, η οποία δεν εφαρμόζεται

121