Page 122 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

σε όλους τους άντρες. Όπως το γεγονός πως περισσότερες γυναίκες, παρά άντρες,
ασχολούνται με τη μαγειρική, αλλά πολύ γνωστοί σεφ είναι και άντρες. Το ίδιο και με την
ψυχολογία. Περισσότερες γυναίκες σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά οι μεγάλοι θεωρητικοί
και θεραπευτές είναι και άντρες.

Έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου και οι δύο γονείς μου διάβαζαν βιβλία, αντάλλασσαν

πνευματικές και διανοητικές απόψεις, προσπαθούσαν με τους δικούς τους τρόπους και τα
δικά τους μέσα να έχουν πνευματική πρόοδο. Για μένα είναι πολύ φυσιολογικό φαινόμενο
ένας άντρας να έχει πνευματικές αναζητήσεις. Να προσπαθεί να γίνει καλύτερος, να
αναπτύσσεται. Μεγαλώνοντας τον γιο μου, ανακάλυψα πως αυτό έχει να κάνει με την
ανατροφή και τα πρότυπα που παίρνει κανείς από το σπίτι. Ο πατέρας μου μεγάλωσε σε
ένα σπίτι χωρίς αδελφή και είχε πολύ επικοινωνιακή σχέση με τη μητέρα του, η οποία
φαίνεται πως τον είχε για να αναπληρώνει την κόρη που δεν είχε. Να την βοηθάει στις
δουλειές και να συνομιλεί μαζί της. Αυτό τον βοήθησε να αναπτύξει τη θηλυκή του πλευρά,

τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου δηλαδή, και ενώ ακολουθούσε πρακτική
κατεύθυνση στο σχολείο, στη συνέχεια να σπουδάσει μια κλασική σπουδή.

Ο γιος μου και η κόρη μου είναι πολύ διαφορετικοί από τη γέννηση τους. Αυτό, φυσικά,
δεν έχει να κάνει μόνο με το φύλο τους, αλλά και με την προσωπικότητά τους. Ο κάθε
άνθρωπος γεννιέται διαφορετικός. Με την κόρη μου είναι πιο εύκολο να συνομιλώ για
διάφορα θέματα. Ο γιος μου, ως αγόρι, στην εφηβεία που είναι, τις περισσότερες φορές
είναι λιγομίλητος με τη μάνα του. Μεγάλωσε, όμως σε ένα σπίτι που οι φιλοσοφικές,

ψυχολογικές και πνευματικές συζητήσεις ήταν συχνό φαινόμενο. Η βεράντα του σπιτιού
μας, ειδικά τα καλοκαίρια, για χρόνια αποτελεί χώρο συνάντησης φίλων με παρόμοια
ενδιαφέροντα με τα δικά μου. Ο γιος μου λοιπόν, αν και λιγομίλητος, όπως προανέφερα,
πολλές φορές με εκπλήττει με τις απόψεις του και τα διαβάσματά του. Πριν από λίγες
μέρες ανακάλυψα ένα κλασικό βιβλίο εφηβικής λογοτεχνίας στο τραπέζι του σαλονιού. Τον
ρώτησα: «Ποιός το διαβάζει αυτό;» Το πήρε ντροπιασμένος και το έκρυψε στο δωμάτιο
του. «Μην ασχολείσαι εσύ», μου είπε με τόνο βαρύ και «αντρίκιο». Επειδή δεν είναι μόνο
η οικογένεια που παίζει ρόλο, αλλά και η ομάδα των συνομηλίκων στη διαμόρφωση της
συμπεριφοράς των εφήβων, φαίνεται πως δεν θέλει να χαλάσει την εικόνα του «κουλ»
αγοριού που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, τα ηλεκτρονικά παιγνίδια και τις εξόδους με
τους συνομηλίκους του, αλλά, διαβάζει. Κι αυτό με χαροποίησε πολύ. Κι επίσης, κάποιες

φορές, κυρίως στο αυτοκίνητο όταν κάνουμε μακρινά ταξίδια, μου αναπτύσσει κάποιες
απόψεις για τον εαυτό του, για μένα, την οικογένεια μας, την κοινωνία, οι οποίες δείχνουν
ένα σκεπτόμενο άνθρωπο και που προσπαθεί να καλυτερεύσει τον εαυτό του και που
προσπαθεί να κατανοήσει τη ζωή. Συνήθως, από μια κοινωνική προοπτική, επειδή στην
ηλικία των 14, η κοινωνική επιβίωση μέσα στον κύκλο των συνομηλίκων, είναι πολύ
σημαντική και για την ψυχολογική και συναισθηματική επιβίωση των εφήβων.

Επίσης, πολλές φορές τυγχάνει να συναντώ και στο γραφείο και σε σχολεία, όπου δίνω

διαλέξεις, αγόρια στην εφηβεία, με πνευματικές αναζητήσεις και με επιδίωξη να

122