Page 184 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

- Έχουν κοπέλα. Βοηθό στο σπίτι. Εμείς δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για να
πάρουμε βοηθό στο σπίτι. Φυσικά, αν κόβαμε λίγα περιττά έξοδα, ίσως να
μπορούσαμε…

- Όπως, τι;

- Το γυμναστήριο. Πληρώνουμε 200 ευρώ το μήνα για να πηγαίνουμε και οι δυο. Και
στοίχημα αν πάμε δυο φορές τον μήνα ο καθένας.

- Και γιατί συνεχίζετε να πληρώνετε την συνδρομή;

- Επειδή η Μαίρη θέλει να γυμνάζομαι. Θεωρεί πως η κοιλιά που έχω είναι
αντιαισθητική. Και αυτή θέλει να πηγαίνει σε μαθήματα ζούμπα. Πάνε όλες οι φίλες
της. Αυτές με τις οικιακές βοηθούς.

- Δεν σου αρέσει το γυμναστήριο;

- Ρε Θέκλα, μου άρεσε πολύ πριν. Τώρα δεν αντέχω, δεν έχω δυνάμεις. Είμαι
κουρασμένος. Άμα κοιμηθεί η μικρή, κατά τις 9 το βράδυ, το μόνο που θέλω να
κάνω είναι να κάτσω στον καναπέ να χαζέψω στην τηλεόραση και να πιω καμιά
μπύρα.

- Καμιά μόνο;

- Ε, δυο τρεις. Έχω κοιλιά της μπύρας, ε;

- Δεν είπα τίποτα εγώ. Σύ είπας.

- Που λες, δεν με νοιάζει. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Πρέπει η Μαίρη να αποφασίσει τι
θέλει, γιατί εγώ δεν αντέχω άλλο. Όσο κι αν αγαπώ την κόρη μου, δεν αντέχω να με

καταπιέζει άλλο. Κάποια στιγμή θα εκραγώ. Κι όποιον ή μάλλον όποιαν πάρει ο
χάρος!

Η Μαίρη φυσικά είχε μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων:

- Θέκλα μου, ο Γιώργος μου έχει σπάσει τα νεύρα μου. Είμαι σίγουρη πως το κάνει
επίτηδες!

- Σε τι θέμα αναφέρεσαι;

- Στην στάση του γενικώς. Έχει αλλάξει. Δεν είναι αυτός που γνώρισα. Έχει καταντήσει
ένας φλούφλης. Η έγνοια του είναι πότε θα φάει, πότε θα πιει και πότε θα κοιμηθεί.
Μην τον βλέπεις έτσι τώρα. Όταν γνωριστήκαμε, όταν τον ερωτεύτηκα ήταν 25 κιλά

λιγότερα. Πήγαινε κανονικά στο γυμναστήριο του, πρόσεχε τον εαυτό του. Ήταν
ένας άντρας με τα όλα του. Τώρα πια αφέθηκε. Μερικές φορές γυρνάω και τον
κοιτάζω καθώς κοιμάται στον καναπέ ως συνήθως με το στόμα μισάνοιχτο και
σκέφτομαι: Αυτός είναι ο άντρας που ερωτεύτηκα;

184