Page 186 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

Σε καταλαβαίνω… Ο Γιώργος πώς να σε καταλάβει, όμως, που κάνει αυτό που του ζήτησες,
και πάλι δεν είσαι ευχαριστημένη…

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες…!

Ο
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

ΠΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ:

ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΑΓΟΡΙΑ

Κάποιες γυναίκες κατηγορούν τους άντρες πως είναι κακομαθημένοι και ανώριμοι.
Ξεχνούν όμως, πως είναι γυναίκες ως επί το πλείστον που μεγαλώνουν αγόρια. Για χάρη
της συζήτησης δέχομαι τη συνήθη πρακτική πως οι μητέρες ασχολούνται περισσότερο με
την ανατροφή των παιδιών, παρά οι πατεράδες, παρόλο που, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο
όμορφο, δίκαιο και ωφέλιμο για τα παιδιά, να ασχολούνται και οι δύο γονείς.

Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος το γιο μου, πως επιθυμούσα βαθειά το πρώτο μου παιδί να
είναι αγόρι. Επειδή θεωρούσα πως σε εκείνη την ηλικία, δεν είχα την ωριμότητα για να
μεγαλώσω μια γυναίκα. Να της δώσω την αυτοπεποίθηση, την αγάπη και το σεβασμό προς
τον εαυτό της, να τη βοηθήσω να μεγαλώσει χωρίς να κουβαλάει τα κοινωνικά στερεότυπα
που ταλανίζουν εδώ και αιώνες τις γυναίκες. Και όντως, το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε
αγόρι.

Από την αρχή, όμως, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από όσο το περίμενα στην
ανατροφή του. Συγκρίνοντας το πώς μεγάλωνε και μεγαλώνει ο γιος μου, σε αντιδιαστολή
με την κόρη μου, αυτό που πρόσεξα είναι το εξής: Δεν μιλάει εύκολα και με τη
συμπεριφορά του δείχνει τη δυσαρέσκεια και τα συναισθήματα του. Πρέπει να φτάσει το
μαχαίρι στο κόκκαλο για να μιλήσει για τα συναισθήματα του και δη τα αρνητικά. Επίσης,
ενώ μεγαλώνει σε ένα σπίτι, όπου ο διάλογος, η συζήτηση, η αντιπαράθεση διαφορετικών
απόψεων ευνοούνται, παρόλα αυτά επιλέγει τη σωματική έκφραση των συναισθημάτων
του. Δηλαδή, μπορεί εκεί που κάθομαι και γράφω να περάσει και να μου δώσει ένα φιλί
στο λαιμό και να φύγει. Ενώ η κόρη μου έρχεται, μου μιλάει και μου μιλάει και μου μιλάει

και κάθεται επάνω μου με τρόπο που νιώθω πως θα με πνίξει. Και θυμάμαι και την μητέρα
μου όταν ήμουν κι εγώ στην ηλικία της κόρης μου, γύρω στα 11, να μου λέει : φύγε από
πάνω μου, με αγαπάς, το εμπέδωσα.

Φυσικά, θα μου πείτε πως το δείγμα πάνω στο οποίο κάνω συγκρίσεις είναι πολύ μικρό.
Σίγουρα. Δεν σημαίνει πως όλα τα παιδιά λειτουργούν όπως τα δικά μου. Θυμάμαι, όμως,
και τον αδελφό μου όταν ήμασταν στο δημοτικό και στο γυμνάσιο πως αντιδρούσε πολύ
διαφορετικά από εμένα. Δεν καθόταν να συζητήσει και πολύ εκείνα που τον

απασχολούσαν. Δεν μιλούσε για συναισθήματα. Μιλούσε για πράγματα, για υπολογιστές,

186