Page 187 - Θέκλα Πετρίδου | Και οι άνδρες έχουν ψυχή

για αυτοκίνητα, για μηχανές. Σε αυτά ήταν λαλίστατος. Στα συναισθήματα, όχι. Και στην
πατρική μου οικογένεια επίσης ενθαρρύνονταν ο διάλογος, αλλά φαίνεται πως το αγόρι
της οικογένειας προτιμούσε τη συζήτηση για άλλα θέματα, ενώ το κορίτσι για άλλα. Το ίδιο
βλέπω και σε φιλικές μου οικογένειες. Ειδικά σε πολύτεκνες οικογένειες βλέπεις αυτό το
στοιχείο. Ότι τα κορίτσια μοιράζονται κάποιους τρόπους λειτουργίας και επικοινωνίας και

τα αγόρια κάποιους άλλους.

Οι περισσότεροι άντρες δεν μιλούν πολύ για συναισθήματα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν
έχουν. Αντιθέτως, μπορεί να είναι και πιο ευαίσθητοι από ένα κορίτσι. Δεν το εκφράζουν
εύκολα όμως. Όσο αναπτύσσεται η θηλυκή πλευρά ενός αγοριού, τόσο περισσότερο
ενθαρρύνεται και η έκφραση συναισθημάτων. Και το αντίστροφο: Όσο ενθαρρύνουμε την
έκφραση συναισθημάτων, τόσο βοηθούμε στην ανάπτυξη της θηλυκής πλευράς της
προσωπικότητας ενός αγοριού. Και σημειώνω πάλι πως η θηλυκή και αρσενική πλευρά

ενός ανθρώπου δεν έχει να κάνει με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του.

Πώς μεγαλώνουμε ένα αγόρι, ώστε να το βοηθήσουμε να βρει την ισορροπία μεταξύ της
φύσης του και της σύγχρονης κοινωνίας;

Πρώτα απ’ όλα, με σεβασμό στη διαφορετικότητά του. Ο κάθε άνθρωπος είναι
διαφορετικός και ο γιος μας είναι ένα αρσενικό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από
εκείνον να λειτουργεί όπως τη μάνα του που είναι θηλυκό.

Όταν βλέπουμε ότι το αγοράκι μας αισθάνεται άσχημα, είναι στενοχωρημένο, ή νευρικό
και δεν μιλάει γι’ αυτό, μπορούμε να δοκιμάσουμε να βάλουμε εμείς λόγια στα
συναισθήματα του. Ακόμη κι αν κάνει πως δεν μας ακούει, πάντα ακούει αυτά που λέμε.

Για παράδειγμα:

Ο μικρός Κωστής, τριών χρόνων, χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα, τσιρίζει και κλαίει
χωρίς σταματημό. Η μητέρα του δεν ξέρει τι έχει και σκέφτεται: Τι μπορεί να συμβαίνει στο
παιδί μου; Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί να αντιδράσει: Να του θυμώσει, να τον
πάρει αγκαλιά. Αν του θυμώσει, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα βγάλει αποτέλεσμα, αλλά
μάλλον θα τον κάνει πιο επιθετικό και θυμωμένο. Αν τον πάρει αγκαλιά είναι μια καλή
λύση, αλλά το παιδί συνεχίζει να κλαίει, να χτυπιέται και φεύγει από την αγκαλιά της. Αντί
αυτού, θα μπορούσε να καθίσει δίπλα του ήρεμα στο πάτωμα και να αρχίσει να του μιλάει.

Να του πει για το πώς υποθέτει πως νιώθει το παιδάκι. «Σε βλέπω που κλαις και υποθέτω
πως είσαι στενοχωρημένος για κάτι. Κάποιος σου είπε κάτι και λυπήθηκες. Ή κάποιος σου
θύμωσε και στενοχωρέθηκες. Ή πονάς κάπου. Μπορεί να πονάς την κοιλίτσα σου, το
κεφαλάκι σου. Μπορεί να σε στενοχώρεσε αυτό το πράγμα, ή το άλλο…» Αυτού του είδους
οι κουβέντες, παρόλο που φαίνεται πως δεν επιδρούν άμεσα στο να ηρεμήσει το παιδάκι,
το βοηθούν να βάλει λόγια στα συναισθήματα του. Και να αρχίσει να καταλαβαίνει τον
εαυτό του, πως τα συναισθήματα του είναι απόρροια των σκέψεων και των γεγονότων.
Πως έχει λόγο να είναι θυμωμένος, στενοχωρημένος ή κουρασμένος.

187